หากวันหนึ่งเธอยินยอมที่จะตกบ่วงสิเน่หาของเขา คำว่าผิดพลาด พลาดพลั้ง และคำดูถูกของเขา เมื่อเขาออกปากไล่ ทำให้รพิชาหนีอาย เธอไม่อาจอยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันกับเขาได้อีกต่อไป เมื่อรักครั้งเก่ายังฝังใจ มาเฟียพ่อหม้ายลูกติด ‘ฟาอิน’ เขาจึงไม่ยอมเปิดรับผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในชีวิต เขาปิดตายประตูสู่ห้องหัวใจ จนกระทั่งพบเธอ ‘รพิชา’ รพิชาต้องกุมขมับ เมื่อเจอไฟล์ทบังคับให้เข้าไปช่วยจัดการปราบพยศลูกชายมาเฟียตัวน้อย ๆ ที่ขาดแม่คอยสั่งสอน อยู่กับคุณพ่อที่แสนดุและทำแต่งาน ‘เด็กชายฟราน’ ที่ทั้งดื้อแสบ และแสนซน มีความคิดเป็นของตัวเอง แก่เกินวัยเด็กห้าขวบ เขาแทบจะถอดแบบของคุณพ่อมาแป๊ะ ๆ ก็คือความพูดตรง รพิชาถูกขอร้องแกมบังคับให้ก้าวเข้ามาในฐานะพี่เลี้ยงจำเป็นต้องมาปราบพยศเด็กชายเอาแต่ใจ แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ปราบพยศลูกชายตัวน้อยก็แสนยากแล้ว แต่ดันต้องพ่วงคุณพ่อเข้ามาด้วย ปราบลูกไม่ยาก แต่ดันพ่วงคุณพ่อหม้ายป้ายดำ ที่ใจร้ายใจดำตามสมญานาม เข้ามาให้ให้เธอปวดหัว รพิชายิ่งหนี เขายิ่งตามติด คอยจับผิดและคอยจ้องจับกินอยู่ตลอดเวลา แล้วเธอจะหนีอย่างไรให้พ้นภัยรักและอิทธิพลที่มีต่อหัวใจ “คุณพ่อหม้ายป้ายดำคะ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเสน่ห์ของคุณที่แสนร้ายกระชากหัวใจของฉันไปแล้ว” +++++ ‘คุณจะทำอะไร’ เขาก้มลงมาชิดแล้ว รพิชาได้กลิ่นลมหายใจของเขา เป็นจริงดังคาด... ริมฝีปากของเขาแตะลงมาที่ริมฝีปากของเธอ ‘จุมพิต จูบ...’ ความรู้สึกของรพิชาเหมือนคนที่ถูกสาป ให้กลายเป็นหิน แต่กำลังโดนเปลวไฟสิเน่หาให้หลอมละลาย ไฟเพลิงที่เร่าร้อนของชายหนุ่ม จุมพิตเดียวแต่กลายเป็นจุมพิตร้าย ที่ทั้งบดและเบียด ฟาอินยังครางครวญอย่างพึงพอใจออกมาเบา ๆ ด้วย เขากอดรัดและลูบคลำร่างกายของรพิชาอย่างจงใจ ก่อนจะขยุ้มเส้นผมด้านหลังบังคับไม่ให้ใบหน้าของเธอส่ายหนี ปลายลิ้นเรียวจ้วงแทงดูดดุนลึกล้ำกว่าเดิม รพิชาทั้งตื่นเต้นไปกับจุมพิตที่เร้าใจร้อนแรงจนแทบร่างจะลุกเป็นไฟ เลือดในกายสาวเดือดพล่าน ทุกอณูในร่างสาวรู้สึกคึกคักขึ้นมา ในสมองโล่งและว่างเปล่า ลำตัวของเธอแข็งทื่อ แทบไม่เหลือเรี่ยวแรง “คุณพ่อครับทำไมเงียบเสียงไป” เสียงของฟรานดังออกมา นั่น... ทำให้สติสัมปชัญญะของเขากลับคืน ชายหนุ่มผละริมฝีปากจาก และปล่อยให้รพิชาเป็นอิสระ ฟาอินผุดตัวลุกขึ้นนั่ง