“...รื่นเริงมิได้ชื่นชมบรรดาฮีโร่ทั้งหลายเลยสักนิด! เด็กชายกลับมีคำถามว่า ทำไมฮีโร่พวกนั้นถึงน่าเบื่อเหลือเกิน พลังก็เป็นแบบเดิมๆ ท่าทางการต่อสู้ก็ล้วนแล้วแต่เก่าๆ จะมีอะไรเล่าที่ดีกว่าฮีโร่เหล่านั้น คำตอบของเขาก็คือ ปีศาจสิ! สวยงาม หลากสีสัน ท่วงท่าการต่อสู้หลากลีลา มีพลังมากมาย ไร้ขีดจำกัด ยิ่งเขาปราบพวกมันได้มากเท่าใด เขาก็ยิ่งชื่นชมในวิถีแห่งมันมากขึ้นเท่านั้น มันคล้ายกับการเข้าสู่โลกใหม่ที่สร้างจินตนาการได้อย่างไร้ขีดจำกัด ที่สำคัญสามารถเรียกพลังได้อย่างไม่สิ้นสุด!” นั่นเป็นจินตนาการเบื้องต้นและความมุ่งมั่นของเด็กชายรื่นเริง ผู้ซึ่งมีแต่อารมณ์แห่งความรื่นเริงบันเทิงใจและอยู่ในโลกแห่งจินตนาการอันไร้ขีดจำกัด เปล่าเลย! เขามิใช่คนที่มีปัญหาทางด้านอารมณ์ สังคม และสติปัญญาแต่อย่างใดทั้งสิ้น เขาแค่มีโลกแห่งจินตนาการเป็นของตนเองอย่างสุดขั้วเท่านั้น!! อีกทั้งใช้ภาษาก้าวล้ำกว่าเด็กปกติก็เท่านั้น... ผู้เขียนหวังว่า รื่นเริงคงเป็นตัวอย่างหนึ่งของเด็กมากมายในโลกที่ต้องการผู้ช่วย ในการสร้างเสริมความเป็นอัจฉริยภาพในตัวให้ปรากฏแก่โลก ผู้เขียนเชื่อว่าในโลกของเด็กนั้น แววแห่งความเป็นอัจฉริยะเกิดประกายขึ้นมาเพียงชั่วแวบเดียวในชีวิต แววดังกล่าวนั้นเปรียบเสมือนเปลวไฟจากหินเหล็กไฟเพียงครั้งเดียว หากนำเอาเชื้อที่ดีมาจ่อจุดก็ติดจนรุ่งโรจน์ได้ แต่หากไม่มี ประกายนั้นก็จะหายวับดับมอด เหลือเพียงความเป็นธรรมดาสามัญของปุถุชนทั่วไปเท่านั้น