แม้จะเป็นผู้ชายที่สาวๆ หลายคนอยากอยู่ข้างกายให้เขาได้เลือกเชยชม หากแต่ อณาธิป ธนเกียรติ นักธุรกิจคลื่นลูกใหม่ที่กำลังรุ่งโรจน์กลับร่ำร้อง หึงหวงผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า นางบำเรออย่าง ณริสา ณรงค์พล ยามได้อยู่ใกล้ชายใด “ทำไม ผู้หญิงอย่างคุณต้องจับเนื้อต้องตัวในที่โล่งแจ้งใช่มั้ย ถึงจะเหมาะ” ภาพผู้ชายอื่นแตะเนื้อต้องตัวหล่อนก่อนหน้านั้นผุดขึ้นในหัวสมอง ทำให้อารมณ์หึงก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยเขาไม่ทันรู้ตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างกับคำถากถางนั้น “ก็ใช่ หากเป็นคุณ ที่ตรงไหนมันก็ไม่เหมาะทั้งนั้น” ด้วยความโกรธ เธอฮึดสู้ ออกแรงผลักจนร่างหนากระเด็น เซเสียหลักถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนที่เขาจะทรงตัวยืนตรง จ้องหน้าหล่อนเขม็ง “ทำไม หรือไอ้ที่ผมสนองให้คุณมันไม่ถึงใจ” เขาต่อว่าอย่างฉุนขาด กดปลายเท้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เดินไปหาหล่อน “ใช่ จำเอาไว้ด้วยว่า ที่คุณเคยแตะเนื้อต้องตัวฉัน มันจืดชืดไร้น้ำยา แล้วไอ้เสียงที่คุณว่าฉันครวญคราง ยามที่คุณปรนเปรอให้ ฉันก็แค่สงเคราะห์ให้คุณดีใจเล่นก็เท่านั้น” ด้วยความเดือดดาลทำให้ณริสากล้าโต้กลับให้สมน้ำสมเนื้อ และนั่นก็ทำให้ความอดทนที่กลั้นเอาไว้ของอณาธิปขาดผึง!