เหมยกุ้ยตาเหลือกพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุดเมื่อเจ้าผีพรายคลายจูบจากปากเธอ ดวงตากลมโตหลับปี๋ไม่กล้าลืมมอง แม้ว่าฝ่ามือหยาบใหญ่ของมันจะแตะต้องไปทั่วทุกส่วนที่อยู่ใต้น้ำไม่เว้นแม้แต่กุหลาบดอกงามของเธอที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดก็ถูกมันตะปบและเคล้นคลึงราวกับกุหลาบดอกนี้เป็นสมบัติของมัน เหมยกุ้ยรู้สึกคล้ายกับว่าร่างกายของเธอสั่นราวกับจะจับไข้ เนื้อกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง เธอคงจะถูกมนตร์สะกดของมันจนไร้เรี่ยวแรงต่อต้านใช่ไหม ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะร้องเรียกให้ใครๆ ช่วย หัวสมองสับสนมึนงงทั้งจากความคิดและจากแรงกระตุ้นแทบจะทุกจุดบนร่างกายพร้อมๆ กัน หรือนี่จะเป็นสาเหตุที่ทำให้คนจมน้ำตาย นี่เธอกำลังจะตายเพราะน้ำมือผีพรายตัวผู้นี้ใช่ไหม ร่างกายของเธอบางเบาไร้น้ำหนักเมื่อมันตวัดรัดรอบเอวและลากเธอลอยวนอยู่ในน้ำ แม้จะหลับตาแต่กลิ่นตะไคร่และความอุ่นของน้ำที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้รู้ว่าเธอกำลังจะถึงตลิ่งในอีกไม่ช้า และพื้นกระดานลาดเทก็ยิ่งทำให้เธอสั่นประสาทมากขึ้น คำบอกเล่าว่าศพที่พบนั้นล้วนถูกนำมาขัดไว้กับขั้นบันไดแว่บมาในความคิดและเธอก็กำลังจะเผชิญกับชะตากรรมนั้น แต่สิ่งที่รับรู้ในขณะนี้กลับเป็นเรือนร่างถูกอุ้มขึ้นนั่งบนขั้นบันได ต่ำกว่าสะดือเท่านั้นที่ยังคงแช่อยู่ในน้ำนอกนั้นรู้สึกได้ถึงสายลมเอื่อยที่แล่นมากระทบผิวกาย "เจ้าผีพราย จะทำอะไร"