กล่าวกันว่าการเขียนงานออกมาเยอะๆ มันไม่ใช่เรื่องดี บ้างก็บอกว่า จะด้อยคุณภาพ และยังมีประเด็นต่ออีกว่า ผู้สร้างผลงานออกมานั้น จะให้ดีงานต้องออกมาน้อยชิ้น ผมไม่เห็นด้วยกับแนวคิดนี้ ด้วยมีเหตุผลแบบเข้าข้างตัวเอง การจะเขียนอะไรนั้น มันมีองค์ประกอบที่หลากหลาย คนที่ไม่มีผลงานของตัวเองเป็นชิ้นเป็นอันอาจอิจฉาคนอื่น ที่มีงานออกมา แต่กระนั้นก็ต่างไม่ได้ประมาท บางครั้งการมีงานเขียนออกมาเยอะๆ อาจจะทำกับแบบลวกๆ หรือสุกเอาเผากินก็มี ผมอาจจะแก้ตัวว่า งานของผมไม่ใช่งานประเภทนั้นแน่นอน ไม่ได้นั่งเทียนเขียน และสุกเอาเผากิน อยากจะแก้ตัวต่ออีกว่า งานทุกชิ้นถูกกลั่นกรองออกมาจากในหัว คิดเช่นใดก็เขียนไปแบบนั้น และโดยส่วนตัวก็คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านบางท่านบ้างไม่มากก็น้อย แม้ผมเองจะไม่ใช่ผู้เจนจัดในชีวิตแบบที่ใครบางคนต้องการให้เป็น บันทึกความคิด เล่ม 8 นี้ เป็นการนำเรื่องราวที่พบเห็นผ่านโลกออนไลน์ ซึ่งมากระทบจิตใจบ้างบางครั้งจึงเขียนสิ่งเหล่านี้ออกมาตามความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆ สิ่งใดผิดพลาดก็ต้องขออภัยท่านผู้อ่านมา ณ ที่นี้ เพราะผู้เขียนเป็นเด็ก ที่ยังฝึกหัดและอยากที่จะเขียน อยากถ่ายทอดความรู้สึกออกมา เท่านั้นเอง เหนือสิ่งอื่นใด งานชิ้นนี้ยังประกอบไปด้วยเนื้อหาสาระบางประการที่ต้องการแสดงออก ไม่ว่าจะเป็นสังคม และการเมืองอยู่เป็นนัยๆ สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถบอกกันได้ทั้งหมด ผู้อ่านเท่านั้นจะเป็นผู้ตัดสินสิ่งเหล่านี้ ผู้เขียนเป็นเพียงคนสื่อสารเท่านั้น และประการสุดท้ายนี้ งานชิ้นนี้ก็ไม่ได้เป็นงานที่สำคัญอะไร ไม่จำเป็นต้องอ่านก็ได้ (แทนที่จะยุให้คนอ่าน) เพราะผมคิดว่า หนังสือแต่ละเล่ม หรืองานเขียนแต่ละชิ้นย่อมตามหาผู้อ่านของมันเองเสมอๆ