เมื่อชะตาชีวิตพลิกผัน จากองค์หญิงผู้สูงส่งเหนือหญิงทั้งปวงในแคว้น สู่สามัญชนเพียงเวลาชั่วข้ามคืน...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนคือหนทางรอดเดียวของนาง ยามรุ่งเรืองผู้คนต่างกราบไหว้ยกยอ ยามตกต่ำผู้คนดูหมิ่นเย้ยหยัน จากองค์หญิงสูงศักดิ์สู่สามัญชน จากเคยอาศัยในพระราชวังแสนสบาย สู่ชายแดนแสนกันดาร แม้ตกอับแต่นางก็จะอยู่รอดให้จงได้ และในเวลาที่ใครก็ต่างเมินหน้าไม่อยากข้องเกี่ยว คนผู้หนึ่งกลับยื่นมือเข้ามา เขาคือชายผู้มีฉายาว่า จอมโหดแห่งฉีตู === “หากข้างอแงท่านก็ป้อนยาหน่อยไม่ได้หรือ” พร้อมถามเสียงทุ้มนุ่มแขนกำยำก็รั้งให้นางนั่งลงบนตักอีกแล้ว เพ่ยเชี่ยนจนใจที่จะฝืนจึงยินยอมและหันเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม “ได้...” นางยื่นถ้วยจรดปากได้รูป “ดื่มสิ” “ไม่ใช่อย่างนี้” ใบหน้าคมเข้มส่ายไปมาด้วยท่าทางขัดอกขัดใจ “แล้วอย่างไหนล่ะ ท่านไม่ดื่มยาด้วยปากหรืออย่างไร” หญิงสาวถามเสียงหงุดหงิดแล้วท้ายทอยก็ถูกประคองบังคับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่ริมฝีปากแกร่งแนบบดเบียดเหนือกลีบปากตน ปลายลิ้นอุ่นไล้กลีบปากนางทำให้มือที่ถือถ้วยยาอ่อนแรงแต่มือหนาอีกข้างก็จับไว้ก่อนนางจะปล่อยพลางถอนริมฝีปาก ทว่ายังเอ่ยชิดใกล้ “อย่างนี้ต่างหาก”