“แก้ผ้าดิ!” “ห้ะ!!!!” ผมหันไปมองคนข้างกายด้วยดวงตาอันตกตะลึง “กูสั่งมึงไม่ชัดพอหรือไง?” สเน็คมองมาตาดุดัน “คุณต้องการอะไรกันแน่เนี่ย!!!” “ต้องการมึงไง อย่าถามอะไรควายๆ นักได้มั้ย กูสั่งให้มึงแก้ผ้า แล้วขึ้นไปนอนอ้าขาให้กูบนเตียง!!!” คำสั่งย้ำชัด แต่ใครมันจะทำเล่า!!! “ไม่! ผมไม่ทำ..ปล่อยผมได้แล้ว!!” เสียงดังใส่เขา แล้วหันหลังไปทางประตู “กูสั่งให้ทำดีๆ มึงไม่เข้าใจสินะ!” แขนผมถูกกระชากจากคนที่แรงเยอะกว่า “ปล่อย!!! ผมไม่มีทางทำแบบที่คุณสั่งหรอก!!! ไม่มีทางได้ยินมั้ย!!!” ““เพี้ยะ!!!”“ หน้าผมถูกตบ! ผมล้มไปกองกับพื้นห้องสีน้ำเงินแวววาว น้ำตาผมร่วงกระทบมัน...แต่แป็บเดียว ร่างผมก็ถูดดึงขึ้นแล้วจับโยนไปที่เตียง สเน็คไม่สนผมที่นอนขดเพราะจุก แต่เขากลับปรี่เข้ามากระชากเสื้อผ้าผมออก!! ผมถึงจะจุกแค่ไหนก็พยายามดิ้นรน ขอร้องเขา..แต่เขาไม่ฟังผมอีกแล้ว “ไม่! คุณจะทำอะไร..อย่านะปล่อยผมสิ!!!” ผมร้องลั่น แขนถูกจับใส่กุญแจแล้วรั้งให้ตรึงกับหัวเตียงด้วยการเอาสายกุญแจคล้องหัวเตียง สเน็คลุกขึ้น เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบกระบองขนาดประมานเมตรหนึ่งออกมา ปลายกระบองทั้งสองด้านมีโซ่อยู่ ผมงุนงงมาก แต่ก็ไม่นานนัก...เขาก็ขึ้นมาที่เตียงอีกครั้ง จับขาที่พยายามหดปกปิดของลับอ้าออก ปลายโซ่ด้านหนึ่งถูกล็อคกับกุญแจดอกเล็กกับขาข้างซ้าย ข้างขวาก็เช่นกัน...