“นายจะบ้าหรอ!” เสียงแหลมเล็กดังแสบแก้วหู ฉันกับเอสเต้มองหน้ากันอัตโนมัติ ก็เสียงนั้นน่ะ มันเสียงนินจา เพื่อนสาวสุดที่รักของฉันนี่น่า “กลิ่นน้ำหอมเอพริลนี่” พี่โจดี้ทำจมูกฟุดฟดพลางปิดหนังสือ ก่อนจะหันมามองหน้าพวกเราทั้งสองคน “เฮ้! ปิดบังอะไรกันอยู่รึเปล่า” พี่โจดี้พูดด้วยเสียงที่เบาลง ฉันกรอกตาไปมาอย่างน่าเบื่อ คือตอนนี้ไม่อยากอธิบายอะไรเลย มันยังเจ็บอยู่เลยนะ เอสเต้เองก็ไม่ยอมให้ความกระจ่างแก่พี่โจดี้ “=_=” และพี่โจดี้ “เราไปดูกันเถอะ” เอสเต้ว่า พลางออกนำ โดยเราทั้งสามต่างย่องฝีเท้าอย่างเงียบกริบ OoO!!!! พระเจ้า! ให้ตายเหอะ เอพริลประกบปากอยู่กับยัยนินจาตัวกระเปี๊ยกของฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ฉันชักจะรับเรื่องราวอะไรพวกนี้ไม่ไหวแล้วนะ “เฮ้ย!” พี่โจดี้อุทาน พลางจะโผตัวออกจากที่ซ่อนหลังชั้นหนังสือ “อย่า!” ฉันว่าพลางดึงชายเสื้อโจดี้ไว้ ก่อนจะลากทั้งพี่โจดี้และเอสเต้ออกจากห้องสมุดในทันทีทันใด “ขอร้อง!” ฉันเอ่ย “เดี๋ยวเรื่องนี้ ติตี้ขอเป็นคนจัดการเอง”