“ใครมันจะบ้าทนอยู่กับผู้ชายอย่างคุณฮะ! ฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรก็ไม่แน่นอน ให้ฉันเป็นเมีย เป็นคนรับใช้ หรือว่าเป็นอีตัวก็เอาให้แน่สักอย่าง หรือว่าที่ทำแบบนี้เพราะเห็นว่าฉันเป็นของตาย จะ เอา เมื่อไหร่ก็ได้ใช่ไหม!?” ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ดวงตาเปลี่ยนจากกร้าวดุมาเป็นไม่เข้าใจ “เธอพูดอะไรของเธอ ทำไมถึงพูดจาแบบนี้” “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ทนไม่ได้ก็ปล่อยฉันไปสิ ทิ้งไว้ข้างถนนก็ได้ เดี๋ยวฉันหาทางกลับบ้านเอง” “บ้านเธออยู่นี่” เขาแก้ความเข้าใจผิดนั้นของหล่อน “ไม่ใช่! นี่มันที่ทำงาน ส่วนโต๊ะทำงานของฉันอยู่โน่น!” เอมมิกาชี้ไปที่เตียง น้ำตาไหลอาบแก้ม ในขณะที่สองตาของกฤตกานต์เริ่มก่ำแดง เขากลืนน้ำลายลงคอ เจ็บจุกราวกับว่าตัวเองเป็นเอมมิกา