“ผมเสียใจที่บอกคำนี้กับคุณช้าไป ทั้งที่คุณเป็นคนลบล้างอคติที่ผมมีต่อผู้หญิงคนไทยออกไปจนหมดสิ้น จากที่ผมถูกเมียคนไทยทำร้ายจิตใจมาถึงสองคน จนไม่อยากกลับมาเมืองไทยอีก แต่คุณก็เปลี่ยนมุมมองของผม เพราะความเป็นคนตรงของคุณนั่นเอง ผมรักคุณครับแก้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมและได้โปรดรับรักผมด้วยนะครับ” “ฉันไม่ขะ...” ปณิดาไม่อาจจะเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกมาได้อีกแล้ว เมื่อถูกเขาก้มลงจูบริมฝีปากเธอแผ่วเบา แล้วค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงขึ้น เพราะหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรักของเขาเรียกร้อง สองมือบางหมดสิ้นเรี่ยวแรง จนข้าวของที่ถืออยู่ร่วงลงไปอยู่กับพื้นที่ละชิ้นๆ ช่อดอกไม้ที่เขาเตรียมมาให้ก็ร่วงไปด้วยเช่นกัน แต่ไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแรงแต่อย่างใด หากเป็นเพราะเขาต้องใช้มือหนาอันอบอุ่นยกขึ้นไปลูบไล้ตรงหน้าอกนิ่มนุ่ม แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวออกอย่างรวดเร็ว บราเซียร์ก็ถูกเขาปลอดออกปล่อยให้ร่วงลงไปกับพื้นแล้ว “อย่าค่ะพีท เราต้องคุยกันก่อนค่ะ” ปณิดารีบห้ามเมื่อเขาละจากริมฝีปากแล้วย่อลงไปหาอกอวบอิ่มของเธอ “คุณอยากรู้อะไรไว้ค่อยถามทีหลังนะที่รัก แต่ตอนนี้ผมต้องตายแน่ๆ ถ้าไม่ได้เข้าไปอยู่ข้างในคุณ” เขาจูบลงไปตามลำคอหอมกรุ่น ค่อยๆ เลื่อนลงไปหาหน้าอก แล้วลากลิ้นผ่านหัวแข็งเป็นไตไปมา ทำเอาเจ้าของถึงกับแอ่นอกขึ้นรับ แม้ใจอยากจะถามเขาสารพัดแต่ปากมันกลับอ้าไม่ออก ใจก็คิดคำถามไม่ทัน "ที่รัก! ผมคิดถึงคุณแทบใจจะขาดอยู่แล้วรู้มั้ย” มือขวาของเขาบีบก้อนนุ่มนิ่มไว้ จนตรงปลายโนนขึ้นแล้วก็อ้าปากอมเข้าไป พร้อมกับดูด และรัวลิ้นเร็วๆ จนเข่าของอีกคนถึงกับอ่อนยวบ เขาเลยต้องย่อตัวลง อุ้มพาเธอตรงไปยังประตู “ห้องคุณอยู่ไหนที่รัก” “โน่นค่ะ” ปณิดาที่แม้อยากจะห้ามเขา แต่ก็ยังบุ้ยหน้าไปหาห้องของตัวเองอยู่ดี แถมเปิดประตูให้เมื่อมือเขาไม่ว่างอีกต่างหาก กระนั้นก็ยังคิดถึงคำถามที่อยากรู้จากปากเขา เลยต้องจำใจฝืนความเสียวซ่านถามออกไป