“ใบหย่าครับ” เธอเซ็นมันด้วยอาการมือสั่น ‘ขวัญทิพย์’ ริมฝีปากปิดไม่พูดอะไรสักคำ มือสั่น ม่านน้ำตากลบจนแทบมองไม่เห็นอะไร ทนายเก็บไปใบหนึ่ง แล้วให้เธอใบหนึ่ง เขาเลื่อนซองสีน้ำตาลหนาปึกใหญ่มาตรงหน้า “นี่เป็นเงินที่คุณณฤดีให้นะครับ ขอให้คุณโชคดีครับ” ขวัญทิพย์มองซองสีน้ำตาลนั้นอย่างเลื่อนลอย แล้วก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลริน สองมือน้อย ๆ ยกขึ้นมาลูบที่หน้าท้อง รู้โชคชะตาของเด็กน้อย ลูกของเธอกับสมุทร ลูกที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าของพ่อ หรือว่าเรียกเขาว่า “พ่อ”