''อารัมภบท'' ณะที่พวกสาวใช้รีบผละออกไปอย่างเงียบๆ พอหล่อนกันมาอีกที ก็หายกันไปหมดแล้ว ภัทธิราเลยได้แต่ถอนใจ หล่อนคงต้องทำคนเดียวล่ะซินี่ หล่อนเช็ดหน้าให้เขา แล้วก็เช็ดแขน เขาปรือตาขึ้น พยายามมองหล่อน “ใครนะ...” “ฉันเองค่ะ ภัทธิรา...” กนนท์นิ่วหน้ามากขึ้น...“ไม่ต้อง” นี่ถ้าเขามีแรงเบี่ยงตัวหนีเขาคงทำไปแล้ว หล่อนคิดในใจอย่างขำเขา คนอะไรดื้อชะมัดเลย แค่เช็ดตัวแค่นี้ ทำไมต้องดื้อด้วยนะ “คุณไม่สบาย...อยู่เฉยๆค่ะ ฉันจะเช็ดตัวให้...คุณจะได้สบายตัว ไขจะได้ลดลงด้วย ขออนุญาตถอดเสื้อผ้าคุณออกนะคะ”หล่อนพูดเสียงเข้มงวดราวกับตัวเองเป็นพยาบาล จริงๆแล้วก็อายอยู่หรอก แต่ว่าเขาดูไม่สบายมากเสียจนหล่อนไม่อาจอหยุดคิดอะไรได้อีกแล้ว นอกจากช่วยเหลือเขา หล่อนพยายามบังคับตัวเอง ไม่ให้มองต่ำกว่าอกของเขา ขณะมือสาละวนอยู่กับการเช็ดตัวให้เขา หล่อนไม่กล้าถอดกางเกงในเขาออกหรอก แค่นี้หล่อนก็อายหน้าม้านจะแย่อยู่แล้ว เขานอนแผ่สองสลึงไม่มีท่าว่าจะมีแรงลุกขึ้นมาต่อต้านหล่อนได้เลย ได้แต่นอนมองหล่อนตาปริบๆ ขณะที่หล่อนไม่กล้ามองหน้าเขาหรอก พอเช็ดตัวเสร็จหล่อนก็ทาแป้งให้ ก่อนจะเอาชุดนอนมาสวมให้เขา “ผมไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”เขาอุทธรณ์ ภัมธิรากลั้นยิ้ม ปั้นหน้าปึ่งเข้าไว้ “ก็ใครว่าใช่ล่ะคะ ตัวคุณออกโต ฉันไม่มีทางมองว่าคุณเป็นเด็กสามขวบได้หรอก อย่าห่วงเลยค่ะ ถ้าคุณเป็นเด็กจริงๆ ฉันคงตีก้นไปแล้วล่ะ บอกให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่ยอมทำ มานอนกลับเสียนี่” “ผมไม่มีแรง”เขาพูดเสียงอุบอิบ “เดี๋ยวทานซุปร้อนๆแล้วนอนหลับพักผ่อนซะนะคะ อยากให้ฉันโทรเรียกหมอมาดูอาการคุณไหมคะ?”หล่อนถามเขา เพราะยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้ แม้ว่าเขาจะพูดจารู้เรื่องขึ้นมากแล้วก็ตาม “ไม่ต้อง...”เขาตอบเสร็จก็หลับตาลง จนภัทธิราอ่อนใจ ไม่นานหน่อยก็ยกซุปร้อนๆมาให้เขา หล่อนช่วยประคองเขาลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียง สีหน้าเขายังดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด “ไม่หิว”เขาเบ้หน้าหนี รักด้วยใจ บัวริน ❤