เมื่อสาวน้อยข้างบ้านที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่เธอห้าขวบช่างน่ารักน่าใคร่เกินห้ามใจ พี่ชายข้างบ้านอย่างเขาจะปล่อยเธอไปมีสายตามองหนุ่มที่ไหนได้ยังไง ถึงใครจะว่าเลี้ยงต้อย เตาะเด็ก ช่างประไร ความรักมันจุกอกออกขนาดนี้ เลยต้องหาวิธีรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว... “เราต้องคุยกัน...” “ค... คุยก็ ต่างคนต่างนั่งก็ได้มั้งคะ” เรียวนิ้วที่ซุกแทรกเข้าไปคลึงเคล้าเรือนผมและหนังศีรษะทำให้รู้สึกใจสั่น ขนลุกเกรียวทั่วกายพร้อมกันนั้นก็เกิดความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ แม้สีหน้ายังนิ่งเรียบ “ผัวเมีย... ก็ต้องนั่งแบบนี้” “มะ...แหม ถ้าเมียใครอ้วนสักร้อยกิโล จะนั่งแบบนี้ได้ไหม” “ต่อให้ขวัญอ้วนร้อยโล ก็ต้องนั่งบนตักเฮีย แต่มั่นใจเถอะ...” เสียงห้าวทุ้มพร่าลง ตาคมทอประกายระยับ “เฮียจะพาขวัญออกกำลังจนไม่มีวันอ้วนแบบนั้นแน่” “เฮีย!” เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ สายตาเขามันวิบวับชอบกล แถมรอยยิ้มก็ดูเจ้าเล่ห์ แล้วทำไมต้องทำเสียงชวนคิดลึกด้วยไม่รู้ ธราขำเบาๆ อย่างชอบใจ พวงแก้มใสสุกปลั่งทันตาน่าจูบ แต่เขามีเรื่องต้องพูดคุยกันเสียก่อน “คิดไปไหน แค่ออกกำลังทำงานในไร่ตากแดดทั้งวันให้ไขมันละลาย ดีไหม...”