มารยาเท่านั้นที่จะทำให้พลอยปภัสได้ในสิ่งที่ต้องการ การล่อลวงไกรศรเป็นงานของเธอและต้องทำให้ได้ เพื่ออิสระภาพจากการกดขี่ การทารุน... ****************************************** “โฉนดรีสอร์ต!” สิ่งเดียวที่หายไปและเขาแน่ใจต้องเป็นพลอยปภัส ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นดุดัน พ่นลมหายใจหนักขาดเป็นห่วงๆ เขาโกรธ แน่นอนว่ามาก ไกรศรเปิดไฟกลางห้องและรีบใสเสื้อผ้า แค่กางเกงยีนและเสื้อยืดแนบตัว กระเป๋า กุญแจรถ แล้วจึงรีบลงจากชั้นสองไปขึ้นรถทันที เอื้องและแก้วใสเรียกแล้วแต่ไกรศรไม่ทันได้ยิน ทั้งสองรีบวิ่งออกมาดู เห็นไกรศรออกรถไปจนเกือบจะไม่เห็นท้ายแล้ว “คุณไกรเป็นอะไรคะ ดูรีบร้อนผิดปกตินะคะ” “หรือจะไปตามพลอยปภัสคะแม่เอื้อง” “ไม่ใช่หรอกค่ะ อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะคะ ถ้ามีอะไรเร่งด่วนเดี๋ยวคุณไกรก็ติดต่อกลับมาเอง” เอื้องว่าและเลิกสนใจไกรศรเพื่อไปเตรียมอาหารให้หนูน้ำเพชรที่ต้องกินข้าวมื้อที่สามของวันโดยไม่มีพ่ออีกตามเคย ไกรศรถึงอพาร์ตเมนต์ของพลอยปภัสและได้โอกาสเข้าไปเมื่อคนข้างในออกมาพอดี ไม่อย่างนั้นเขาคงรอนานกว่าจะมีใครใช้คีย์การ์ดเปิดประตู เขามายืนหน้าห้องและหวังว่าพลอยปภัสคงไม่เอาโฉนดของเขาไปไหนเสียก่อน คิดแล้วอยากหักคอพลอยปภัสเสียนัก เขาทุบประตูหลายครั้งกว่าหญิงสาวจะมาเปิดด้วยอาการร้อนร้นจนไม่ทันดูว่าใคร “คุณไกร!” ไกรศรผลักประตูพร้อมร่างหญิงสาวและแทรกตัวเข้าไปในห้องด้วยอาการทะมึนน่ากลัวสำหรับพลอยปภัส ไกรศรไม่เสียเวลา เขารื้อค้นห้องหญิงสาวจนไม่มีส่วนไหนเป็นปกติ “คุณหาอะไร! พูดกับพลอยสิ” แล้วไกรศรก็ได้ของที่เขาต้องการจากในตู้เสื้อผ้า รู้จักหาที่เก็บเสียด้วยสิ เพราะมันอยู่รวมกับลิ้นชักชุดชั้นในของเธอ เขาหันมาสนใจพลอยปภัสและชูซองเอกสารให้หญิงสาวดู “ฟังพลอยก่อนค่ะ” หญิงสาวร้อนรนพยายามเข้าไปอธิบายให้เขาฟัง “จะให้ฟังอีกกี่คำโกหกล่ะ หลักฐานเห็นอยู่ทนโท่จะแก้ตัวยังไง” ไกรศรย่างสามขุมเข้ามาท่าทางคุกคาม “พลอยทำไปเพราะจะช่วยคุณ” พลอยปภัสแก้ตัว แต่เขาหรือจะเชื่อ หญิงสาวเดินถอยหลังขณะที่ไกรศรเดินเข้าหา “ช่วยขโมยที่ดินผมไปเนี่ยนะ” ไกรศรแยกเขี้ยวเยาะ “ไม่ใช่ คือพลอย...” พยายามหาทางหนีทีไล่ “พอที!”