“เคที่...ผม...” “หยุดเรียกฉันว่าเคที่สักทีเถอะค่ะ เพราะฉันไม่ใช่” ปากอิ่มโพล่งออกมาในขณะที่ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยค “แล้วอีกอย่างนะคะ เรื่องชดใช้ค่าพรหมจรรย์ที่คุณพูดถึง ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่นึกอยากได้ค่าเส้นบางๆ ที่มันขาดไปเพราะความต่ำช้าของใครบางคนเลยสักนิด” หญิงสาวสูดหายใจรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยต่อ “คิดซะว่าทำทานให้กับมารสังคม!” “ปากดีนักนะ!” สิ่งที่ได้ยินเต็มสองรูหูนั้นทำให้มาเฟียหนุ่มกระชากร่างเพรียวบางมาชิดอกกระด้างแล้วตะคอกใส่ดวงหน้าเล็กด้วยน้ำเสียงโกรธจัด “มารสังคมที่คุณว่านั่น มันก็คือผัวของคุณไม่ใช่หรือไง” “คนเลวๆ อย่างคุณอย่าเอ่ยถึงคำนั้นเลยค่ะ เพราะมันไม่มีวันใช่” แคทเทอรีนตะคอกกลับไปบ้าง ระดมทุบหมัดเล็กๆ ไปตามร่างบึกบึนเต็มแรง “หยุด!” ชายหนุ่มตวาดใส่ด้วยน้ำคำกระด้าง “รู้ไว้ด้วยว่าคนอย่างผมไม่คิดจะพิศวาสคุณสักนิด เพราะต่อให้คุณแก้ผ้าตรงนี้ เสน่ห์ของคุณมันก็ไม่ทำให้ผมหลงใหลได้หรอก หากไม่เมาจนหน้ามืดตามัวเหมือนคืนนั้น ก็อย่าหวังว่าผมจะแตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ” ปากอิ่มเม้มแนบสนิทกันจนเป็นเส้นตรง กลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมานั้นไว้ แล้วค่อยๆ แค่นยิ้มให้ชายหนุ่ม “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันเข้าใจตัวเองมากยิ่งขึ้น ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักผู้ชายอย่างคุณอย่างลึกซึ้ง” คิ้วเข้มของมาเฟียหนุ่มย่นเข้าหากัน มองใบหน้าเล็กที่ฝืนยิ้มตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาด “คุณพูดบ้าอะไรแคทเทอรีน” หญิงสาวไม่ตอบคำถามนั้น เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างแกร่งให้ออกห่างจนสำเร็จ ไม่นานปากจิ้มลิ้มก็เอ่ยถ้อยคำประหัตประหารออกมาจนคนฟังสะอึก “ฉันขออะไรคุณสักอย่างได้ไหม พ้นจากวันนี้ไปขอให้เรื่องของเราเป็นแค่ฝันร้าย หากเราสองคนเจอกันอีกครั้งไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใด เวลาไหน ขอให้ฉันและคุณเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า อย่ามอง อย่าทักทายกันอีก ขอแค่ให้ฉันและคุณเป็นเพียงอากาศธาตุที่มองไม่เห็นซึ่งกันและกัน...ฉันขอร้อง” ฟาบริช คาร์มิโอส่ายหน้าจนคอแทบหลุด อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆ “ฮึ! จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว เรื่องของเรามันลึกซึ้งจนถึงไหนต่อไหน แต่คุณกลับบอกให้ผมลืม ให้มองคุณเป็นเพียงแค่อากาศธาตุเนี่ยนะ เรื่องนี้มันบ้าสิ้นดี!” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ฆ่าฉันทิ้งซะเลยสิ” แคทเทอรีนตะคอกออกมาอย่างทนไม่ไหว แววตากลมโตตวัดมองอย่างเชือดเฉือน น้ำตาที่ห้ามเอาไว้ไหลนองยิ่งกว่าทำนบแตก “คุณต้องการอะไรอีก ความบริสุทธิ์ของฉันคุณก็ทำลายมันจนย่อยยับไปแล้ว ชีวิตของฉันต้องอัปยศอดสูขนาดไหนคุณรู้บ้างไหม เป็นนางบำเรอข้ามคืนของคุณมันน่าภูมิใจตายล่ะ ฉันขอบอกเอาไว้ตรงนี้ ฉันรังเกียจสัมผัสของคุณ” “แคทเทอรีน...” ริมฝีปากหยักได้รูปครางเรียกแผ่วๆ จะขยับตัวเข้าใกล้ร่างเล็ก หญิงสาวก็วิ่งไกลออกห่างจนสุดเอื้อมมือ ไม่นานนักเจ้าของร่างนั้นก็ค่อยๆ หายไปจากสายตา ตอนนี้เจ้าพ่ออาณาจักรเพชรชื่อดังได้แต่ยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนระดับการเต้นของหัวใจนั้นแผ่วล้าลงเรื่อยๆ