นางผู้มีใจรักบริสุทธิ์ มันเป็นรักแรก แต่รักของเขาเหตุไฉนจึงดุดันนัก นางจะทนเขาได้หรือไม่..... " องค์ชาย...ท่านว่าท่านกระหายขอชา ข้าก็ให้น้องข้าไปต้มชาชั้นดีมาให้แล้ว...ไฉนท่านไม่ดื่ม... "เสียงหวานๆกล่าวเนิบๆ " ข้าไม่ดื่ม..หากเจ้าไม่ป้อน... ป้อนข้านะ... "เขากล่าว บุรุษผู้นี้แปลกยิ่งยาม ตัวพ้นวัยเด็กแล้วเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์ยังทำตัวดั่งเด็กน้อยได้ " ป้อน...!" มีมี่มองมือตนที่ยกถ้วยชาจ่อถึงริมฝีปากเขาแต่ผู้นี้กลับไม่ยอมอ้าปากรับชา เพียงส่งสายตาแพรวพราวมองมา "  ป้อนข้าซิ " เสียงห้าวทุ้มนุ่มลึกนั้นกล่าว "  เจ้าคะ ข้ายินดีป้อนท่าน ..." นางกล่าวเสียงหวาน หากยกชาส่งถึงปากท่านแล้วท่านไม่เรียกว่าป้อน ท่านผู้นี้คงไร้สามารถยิ่งกว่าเด็กแล้ว เช่นนั้นป้อนของท่านเข้าขั้นทารกกระมัง นางจึงยกถ้วยน้ำชาเข้าปาก อมชานั้นไว้ คุกเข่าลงเบื้องหน้าสองมือทั้งจับบ่าทั้งสองข้างของเขาไว้ก่อนแนบริมฝีปากประกบปากผู้นั้นส่งมอบน้ำชาหอมกรุ่นนั้นเข้าสู่ปากเขา นั่นแหละเจ้าหมาป่าจึงยอมกลืนกิน นางทำดั่งมารดาป้อนอาหารทารกน้อยเช่นนั้น แต่แตกต่างตรงที่เจ้าทารกหมาป่าหารู้คุณนางไม่ กลับทั้งบดเบียดขบกัดดูดดึงริมฝีปากนางและยังพยายามสอดแทรกไล่ปลายลิ้นเข้าปากนาง ยื้ดยุดฉุดดึงเล่นกับลิ้นนางไม่ยอมปลดปล่อยโดยง่าย  กว่านางจะถอดถอนริมฝีปากหนีได้ให้ลำบากนัก