"เฮทเธอร์บีบตัวลีบเดินตะลุยเข้าในร้านอาหารที่วางโต๊ะเบียดเสียดเนืองแน่นด้วยแขกทุกโต๊ะ ผ่านบรรดาพวกประเภทใส่ ‘ชุดเครื่องแบบใหม่เอี่ยม’ ที่บ่งบอกถึงเงินตราฐานะ และมีเวลาพอที่จะออกมาสังคมในช่วงเข้าวันอังคารแบบนี้ หญิงสาวเห็นผมหยิกสีน้ำตาลของเคนซี่แล้ว และก็ส่งใจตั้งหน้าตั้งตาเดินไปให้ถึงที่นั่น โดยไม่ทันสังเกตเห็นผู้ชายที่เพิ่งเลื่อนเก้าอี้ถอยหลังจนกระทั่งสายไปแล้ว เฮทเธอร์เบรกกึก แต่ความที่ไม่ประสานักกับรองเท้าบู๊ทส้นสูง ก็เลยเสียหลักเซถลาหน้าทิ่มบนพรมหนาใต้ฝ่าเท้า และทุกอย่างนับตั้งแต่เสี้ยววินาทีนั้นก็เหมือนภาพที่เกิดขึ้นแบบสโสว์โมชั่น ผู้ชายคนนั้นหันมาด้วยอารามตกใจกับอากาศที่วี๊ดอยู่ตรงหน้า หรืออาจจะตะลึงงันกับภาษาอุทานของหญิงสาวก่อนหน้านั้น ระหว่างที่ตัวเซยั้งไม่อยู่ เฮทเธอร์เหมือนตกอยู่ในภวังค์ชนิดที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง ในขณะที่ชีวิตผกผันเปลี่ยนแปลงไปต่อหน้าต่อตา ทันทีที่สบตาเข้ากับตัวต้นเหตุ ผู้ซึ่งใบหน้าทำให้สมองของเฮทเธอร์เหมือนถูกบิดไปทีละส่วนๆ... ส่วนชายหนุ่มก็โอบแขนสองข้างรวบเอวอย่างอัตโนมัติ ช่วยยั้งแรงดึงดูดของโลกจนหญิงสาวทรงตัวได้และหยุด ด้วยความที่ขายังพันกัน หญิงสาวก็เลยเกาะเหนี่ยวไว้ ทั้งร่างปะทะเข้าหาอย่างจัง หน้าอกนุ่มนิ่มทาบเบียดอกแข็งราวกำแพง หน้าท้องก็เบียดเข้ากับซิปกางเกงพอดิบพอดี เข่าขวาที่สั่นอยู่แล้วก็สอดเข้าระหว่างขา เฮทเธอร์มีประสบการณ์พอจะรู้ว่าความแข็งที่สัมผัสตรงหน้าท้องแบบนั้น และความใกล้ชิดแบบนี้เพียงพอที่จะทำให้ทั้งสองต้องเสียผีแต่งงานกันในบางวัฒนธรรมด้วยซ้ำ "