“พ่อของลูกก็ตายอย่างไม่สงบสุขอยู่แล้วล่ะ...เพราะนังนั่นคนเดียว...เพราะมันคนเดียว!” ใบหน้าของญาดาซีด...มารดาพูดถูก... เพราะนังคนนั้น! เหลือบขึ้นมองหน้าพี่ชาย...นพรุจ บุณยกรณ์... เขาเป็นชายคนเดียวในบ้านที่เข้มแข็ง ไม่สูญเสียน้ำตาซักหยด...เพราะได้ชื่อว่าเป็นลูกผู้ชาย! หารู้ไม่ว่า เขาต้องอดกลั้นเพียงไรกับการสูญเสียบิดาที่เคารพรัก... บิดาที่เปรียบเสมือนปูชนียบุคคลให้เขาดำเนินรอยตาม คนที่ไม่ร้องไห้ย่อมน่ากลัวกว่าคนร้องไห้! เมื่อมารดาพูดถึง ‘ผู้หญิงคนนั้น’ เมื่อไหร่ นพรุจจะมีปฏิกิริยาทันที ชายหนุ่มจะขบกรามแน่น ผ่อนลมหายใจช้าๆ เพื่อระงับอารมณ์ภายใน... อารมณ์ของความเคืองแค้น และกรุ่นโกรธ! “พ่อของลูก...มาเสียคนเมื่อตอนแก่!” มารดารำพัน “เห็นหน้ากันหยกๆ ...คุณก็มาด่วนจากไป...” พรวลัย!"