“เงียบสงบดี พี่ชอบ” “น้ำปายก็ชอบค่ะ” นริศราบอกก่อนแหงนมองดูดวงดาวที่ดารดาษอยู่บนผืนฟ้าอันมืดมิดซึ่งงดงามจับตาเป็นยิ่งนักอย่างมีความสุข “ไว้พี่จะพามาอีกนะ” อธิศบอก ตายังมองวงหน้าเรียวสวยด้วยสายตาอ่อนโยนระคนรักใคร่ นริศราหันมองสบตาคนตัวโตอย่างสงสัยในคำพูดของเขา แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาคู่คมความหวั่นไหวก็จู่โจมเข้ามาในหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะของเธออีกครั้งแต่ก็ยังมีสติพอที่จะโต้แย้งออกไปว่า “ไม่ดีมั้งคะ” เพราะกลัวว่าจะทำให้อธิศมีปัญหากับคนรัก แค่นี้เธอก็เกรงใจคนรักของเขาจะแย่อยู่แล้ว “ทำไมถึงจะไม่ดีล่ะครับ” อธิศย้อนถามคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่เห็นว่ามันจะไม่ดีตรงไหนกับไอ้การที่เขาจะพาภรรยาขึ้นมาพักผ่อนที่นี่อีก “ก็เราไม่ได้แต่งงานกันจริงๆ นี่คะ” นริศราบอกออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม เธอเข้าใจถึงสถานะของตนเองดี แค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้ว “มีตรงไหนที่บอกว่ามันไม่จริงเหรอครับ” อธิศย้อนถาม “ก็ทุกตรงนั่นแหละค่ะ ก็เราตกลงกันแล้วไงคะว่าจะแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น” นริศราท้วงติงและเอ่ยถึงข้อตกลงของเขากับเธอขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งเธอจดจำมันได้ดี “แต่พี่จำได้ว่าพี่ไม่ได้ตอบตกลงนะ” อธิศโต้แย้ง