เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! ทันทีที่เป็นอิสระ ฝ่ามืออรหันต์ ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้า หล่อเหลาถึงสี่ทีซ้อน สินธรหน้าชา ก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เมื่อรับรู้รสเลือด ภัทรทิราเห็นหน้าเขา เป็นลูกวอลเลย์บอลหรือไง ถึงได้ตบเอาๆ "พอใจหรือยัง"สินธรถาม พร้อมกับยื่นมือไปแกะผ้า ที่ผูกปากหญิงสาว แต่ภัทรทิราเบี่ยงหลบ แล้วกระชากผ้าออกเอง "หลีกไปให้คนสับปลับ!" "อะไรวะ" "ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยปอไปไง ทำแบบนี้ทำไม" "ก็ปล่อยไปแล้วไง"สินธรตอบเสียงอ่อย เพียะ! เพียะ! ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบ แก้มทั้งสองข้างชาดิก รับรู้รสเลือด ที่ซึมออกมาจากมุมปากอีกครั้ง "ปล่อยเหรอ! รอจนเผ่ามา ถึงได้ปล่อย ก็ไม่ต่างกันหรอก" "ไอ้เผ่ามันมาเร็วเองนี่ หมอกว่าจะไปส่งน้องพอดี"เสียงอู้อี้ที่เปล่งออกมาจากปากหนา ทำให้ร่างบาง ต้องตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไร "วิว...หมอก...ขอโทษ...ได้ไหม" "หึ! ขอโทษเหรอ เรื่องไหนก่อนดีล่ะ พอเถอะฉันเหนื่อย ถอยไปฉันจะกลับ!" "ไม่เอาไม่ให้กลับ ไหนบอกว่าจะอยู่กับหมอกไง" "อย่าตอแหล อย่ามาแทนตัวว่าหมอก ได้ยินแล้วคลื่นไส้" "ท้องหรือเปล่าวิว!" "ท้องบ้านแกสิ อะ..."ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อนึกขึ้นได้ ใช่วันนั้นเธอถูกเขาข่มขืน แล้วเธอก็ไม่ได้กินยาคุม ทำไมถึงโง่ซ้ำซากแบบนี้นะ มีสมองซะเปล่า เรื่องสำคัญแบบนี้ เธอลืมได้ยังไง "วิว..." "ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่า ฉันจะมาอยู่กับคุณ ตามสัญญา แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด ลูกอยู่ไหน ฉันจะพาลูก กลับบ้าน"ถึงจะบอกตัวเอง ว่าให้เข้มแข็ง อย่าหวั่นไหวไปกับเขา แต่พอเขาพูดแบบนี้ทีไร ใจเธอก็อ่อนทุกที หกปีที่ผ่านมา เธอก็มีสภาพไม่ต่างจากเขา เธอคิดถึงเขาทุกวัน สิบกว่าปีที่เขาหายไป เธอคิดถึงแต่ไม่ทรมาน เพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ได้แต่ฝากลมฝากฟ้า ให้ไปบอกเขาว่าคิดถึง แต่ตอนนี้มันต่างกัน เธอคิดถึงเขา ในขณะที่เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ทำไมเธอต้องทรมานตัวเอง ความเจ็บปวดที่เธอได้รับในวันนั้น มันมากเกินกว่า คำว่าให้อภัยจริงๆหรือ เธอจะเลือกทางเดิมอีกแล้วหรือ หญิงสาวถามตัวเอง ก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากห้อง แผลที่มันสด รักษาทันมันก็หาย แต่แผลของเธอ มันคือแผลเป็นที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ