“ถอดเสื้อออก” เสียงตะคอกจากผู้มีอำนาจดังกึกก้องห้องทำงาน รีบสะสางสิ่งที่ตนสงสัยโดยทันทีหลังจากเห็นคนตัวเล็กเปิดประตูเข้ามา “ไม่ถอดได้ไหมคะคุณเคิร์ท คุณว่าเราจบกันแล้วนี่แบบนี้มันไม่ถูกต้อง ถ้าคุณมาย่า….” เธอทำใจกล้าพยายามต่อรองสองเท้าสั่นเทาด้วยความกลัวไม่ว่าเขาต้องการร่วมรักด้วยหรือต้องการพิสูจน์สิ่งใดแต่เธอจะให้เขาได้เห็นความเปลี่ยนของร่างกายไม่ได้อย่างเด็ดขาด พยายามหันหลังเดินกลับไปที่ประตูเพื่อหลบหนี แต่เขาเข้าถึงตัวเสียก่อนและกระชากเสื้อเชิร์ทตัวโคร่งออกจากร่างกายผ่ายผอมกระดุมเสื้อกระเด็นกระดอนไม่รู้ทิศทาง “สารเลว…นี่เธอผิดข้อตกลงปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไง” เขาเงื้อมือขึ้นสูงตั้งใจฟาดลงไปที่หน้าเล็กให้เต็มแรงแต่เปลี่ยนใจยั้งมือเอาไว้ พยายามควบคุมสติอารมณ์เพื่อใช้ความคิดจัดการกับปัญหาฝืนข่มโทสะของตนเองอย่างหนัก นึกโมโหตัวเองที่ไม่เอะใจกับอาการอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตายของเธอในเช้าวันนั้นและความหวงเนื้อหวงตัวมิให้เข้าเยี่ยมชมได้มากตามต้องการอย่างแต่ก่อนปล่อยเวลาผ่านไปจนเธออายุครรภ์เพิ่มขึ้นจนไม่สามารถแก้ไขสิ่งใดได้เสียแล้ว ด้านคนที่คิดว่าตนเองจะโดนตีแน่แล้วหลับตาแน่นไม่สามารถควบคุมความสั่นกลัวของร่างกายได้ มือเล็กลนลานดึงเสื้อปกปิดส่วนกลางลำตัวที่มีขนาดโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดโอบกอดป้องภัยลูกน้อยในอุทรตามสัญชาตญาณ ปฏิเสธลนลานเพื่อหาทางเอาตัวรอด “ไม่ใช่ลูกของคุณค่ะ แกไม่ใช่ลูกของคุณ ฉันมีคนอื่นคุณจำไม่ได้เหรอ” จีนยังคงหลับตาแน่นพูดปดออกไปหวังว่าเขาจะหยุดสิ่งใดก็ตามที่คิดว่ากำลังจะตัดสินใจทำแต่เคิร์ทจะมิได้หลงกลของเธอแม้แต่น้อยและส่งคำหยามเหยียดกลับมาเสียด้วยซ้ำ “หึ คนซื่อบื้ออย่างเธอนะเหรอจะกล้านอกใจฉัน เธอมีแผนอะไร” “จะแบลคเมล์ฉันสิท่า แผนสูงนะ จะเอาลูกมาเลื่อนขั้นตัวเองเหรอ” “ฉันไม่ได้ต้องการอะไร เรากำลังจะไปแล้ว เราต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองเถอะนะ ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก คุณก็แต่งงานกับคุณมาย่าไป” เสียงเล็กเบาลงทุกที รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายใจกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ “โกหก เธอจะเอามารหัวขนนี่มาต่อรองฉันมากกว่า อยากได้กี่ล้านละ ฉันจะเซ็นให้” เขาทำทีเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน เปิดลิ้นชักและหยิบสมุดเขียนเช็คเงินสดออกมาตามความเชื่อที่ตัดสินไปเอง “อย่ามาว่าลูกนะ ลูกไม่ใช่มารหัวขน ลูกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คุณทำให้แกเกิดมานะ” จีนด่าทอกลับไปหาคนเห็นแก่ตัวด้วยเสียงสั่นเทา จะไม่รักไม่สนใจเธอพอจะเข้าใจได้แต่การกล่าววาจาร้ายต่อลูกเช่นนี้เธอจะไม่อดทนอย่างเด็ดขาด เคิร์ทหันกลับมาด้วยใบแดงจัด ลมหายใจเร็วแรงจากแรงโทสะที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ขว้างสมุดเช็คในมือลงบนโต๊ะทำงานเสียงดังระบายอารมณ์จนทำให้อีกฝ่ายสั่นกลัวไปยิ่งกว่าเดิม “ฉันทำให้มันเกิดมาเหรอ…แล้วไอ้หน้าไหนที่มันไม่กินยาคุมตามตกลงละวะ” -- Kurt & Jean