คำโปรย... *ใครชอบแนวพระเอกรักเดียวใจเดียวโหลดเลยนะคะ* เขาคือเครื่องระบายอารมณ์ที่มีลมหายใจ คงไม่ต่างจากตุ๊กตายางในร่างของผู้ชายสมบูรณ์แบบ แต่ถึงกระนั้นต่อให้แดนดินหล่อเหลาปานเทพบุตรสักเพียงใด ทุกอย่างย่อมมีอายุการใช้งานของมันเสมอ... ---------------------------------------- การจากลามันทำให้เธอเจ็บปวด การแก้ไขไม่ใช่การวิ่งหนี การยอมรับความจริงแล้วอยู่กับมันได้ต่างหาก คือความสุขที่จับต้องได้... รุ้งแก้วเลื่อนสายตาหยุดไว้ตรงใบหน้าคมสัน เฝ้ามองเขานอนหลับอยู่แบบนั้นด้วยหัวใจอุ่นซ่านจนกระทั่งคนเฝ้าไข้เผลอฟุบหลับไปในที่สุดเสียเอง ถ้าหากมีใครเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้ ก็จะได้เห็นภาพหญิงสาวคนหนึ่งฟุบหน้าหลับอยู่เคียงข้างคนป่วย โดยมีมือข้างหนึ่งเกาะกุมมือของอีกฝ่ายไว้ไม่ห่างหาย มันเป็นภาพที่เกิดขึ้นติดต่อมานานหลายวัน คงนับตั้งแต่ทางโรงพยาบาลอนุญาตให้แดนดินกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้นั่นเอง... รุ้งแก้วเผลอหลับยาวโดยไม่รู้สึกตัว หัวคิ้วเธอยังไม่คลายออกจากกันแม้ในขณะนอนหลับ ทว่าตอนนี้กลับมีดวงตาคมกล้าลืมขึ้นมามองเธอด้วยความรู้สึกสับสน ปนความไม่แน่ใจในบางอย่าง เส้นทางข้างช่างมืดมนจนเขาแทบมองไม่เห็นทางเดิน... “คุณทำแบบนี้ทำไมคุณรุ้ง?...”