++++++++++++++++ สรวิชญ์กล่าวหาน้องชายปุณิกา ว่าพาน้องสาวเขาหนี จะแปลกอะไรถ้าเขาจะฉุุดเธอมา ตาต่อตาฟันต่อฟัน! ++++++++++++++++ สรวิชญ์ย่างสุขุมเข้ามาใกล้ เขาสูงจนเธอต้องมองชนิดคอแหงนตั้งบ่า “เธอก็พูดอย่างนั้นได้นะสิ น้องเธอเป็นผู้ชาย ไม่ต้องเสียอะไรเลย” “พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง” เธอกอดอก แสดงอาการให้รู้ว่าไม่กลัว “ผู้ชายกับผู้หญิง หนีไปด้วยกันมันจะเป็นไรไปได้...” คนพูดยื่นหน้าลงมาหาเธอในลักษณะคุกคาม “คุณคิดสกปรก น้องฉันเป็นสุภาพบุรุษพอ” อย่างน้อยปุณณภพไม่เคยมีความประพฤติเสียหายเรื่องผู้หญิง “อย่าคิดว่าผู้ชายทุกคนเหมือนตัวเองหมด” น่าสงสารน้องสาวเขาเหลือเกิน ที่ตีตรายัดข้อหาว่าเสียความบริสุทธิ์จากผู้เป็นพี่ “เหมือนตัวฉันแล้วยังไง เธอเป็นใคร ทำเป็นพูดเหมือนรู้จักฉันดี” “ฉันรู้จักคุณแน่ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นพวกป่าเถื่อน ชอบใช้อารมณ์ ชอบใช้กำลัง” สรวิชญ์ขบฟันแล้วหรี่ตา “ปากดีจริงนะเธอน่ะ” คนน่ากลัวนิ่งไปครู่ ก่อนแสยะยิ้มร้าย “งั้นฉันจะใช้วิธีตาต่อตา ฟันต่อฟัน เมื่อน้องเธอเอาน้องฉันไป ฉันก็จะเอาตัวเธอไปเหมือนกัน เฮ้ย! เตรียมรถ กูจะกลับไร่” สิ้นคำสั่งเขา ร่างอรชรก็ลอยหวือขึ้นบ่า เอวปุณิกาอยู่บนไหล่เขา สภาพเหมือนแบกถุงข้าวสาร “ปล่อยฉันนะเว้ย! ช่วยด้วยค่ะ มีคนจะลักพาตัวฉัน” +++++++++++ ขอให้อ่านสนุก เฌอเลียร์