“หมดฤทธิ์หรือยังฮึ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่ม ร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ในอ้อมกอดมันทำให้เขาหวนคิดถึงวันเก่าๆ ที่มีเธออยู่ข้างกาย “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนบ้า” หญิงสาวแหวใส่ชายหนุ่ม “ไม่ปล่อยหรอก ก็คิดถึงนี่นา” ชายหนุ่มกล่าวเสียงนุ่ม เขายังคงกอดรัดร่างบางไว้แน่นด้วยความคิดถึง “นี่หน้าที่การงานไม่ได้ทำให้คุณดีขึ้นเลยเหรอ เสียดายทำงานซะดิบดี แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นนิสัยเดิมๆ” หญิงสาวยังคงมองชายหนุ่มตาขวาง เธอไม่พอใจที่เขามาล่วงเกินร่างกายของเธอเช่นนี้ และที่สำคัญเธอก็รู้ดีว่าเขายังอยู่ในหัวใจของเธอดังเช่นวันวาน “พี่ไม่มีวันปล่อยมุกไปอีกแล้ว ให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวสักครั้งได้มั้ย” “โอกาสมันมีสำหรับคนที่ควรให้ แต่คุณมันน่ารังเกียจเกินกว่าที่จะได้โอกาสนั้น” หญิงสาวกัดฟันพูดทั้งที่เธอยังอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม “ถ้าเรายังตกลงกันไม่ได้ก็อย่าหวังว่ามุกจะได้ออกไปจากห้องนี้” ชายหนุ่มยิ้มยียวนให้กับหญิงสาวที่หันกลับมามองเขาตาแทบถลน