... เกริกริท ริสา จุดประกายความลุ่มหลง ความรัก ความทรมาน จนกลายเป็นความหอมหวานที่แสนเจ็บปวด ..... ขอเพียงโอกาสที่จะมีรักแท้ .... "สำหรับคนที่รักเรา แค่นั่งหายใจเฉยๆ เขาก็รักเรา" “ไม่น่าเชื่อเลยว่ากองเชียร์จะเยอะแยะขนาดนี้ นี่ขนาดเช่าสนามฟุตบอลนะคะ มากันอย่างกะเชียร์โอลิมปิก” “ก็ดีนะพี่ มีสีสัน” “นั่นไง ฉันว่าแล้ว มากันเยอะแยะขนาดนี้ คุณเกริกริท มาเอง เป็นนักฟุตบอลด้วย ดีทุกอย่างยกเว้นมีเมียแล้ว นี่เธอจะไม่ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรหน่อยเหรอ” “อ่อ ค่ะ ดีค่ะพี่ คุณริทเพอร์เฟ็คค่ะ” ฉันยิ้ม ... แต่สิ่งที่เห็นคือ วันนี้จิมก็ลงแข่งด้วย ฉันดีใจที่ได้เจอเขาอีก เขาก็ดูดีในชุดนักฟุตบอลนะ แต่คุณริทกับไม่อยู่ในสายตาฉันเลย ทั้งๆที่เขาเปล่งประกายที่สุดในสนาม เกมส์เริ่ม... กองเชียร์สาวๆ ส่งเสียงสนั่นหวั่นไหวไปหมด ฉันกับพี่พราวก็ยังคงยืนหยัดที่จะดูเกมส์ต่อ เพราะฉันจะเป็นกำลังใจให้จิมจนจบไม่ว่าเขาจะแพ้หรือชนะก็ตาม ส่วนคุณริทกองเชียร์เยอะมาก คุณริทน่าจะดีใจที่สาวๆในบบริษัทมาให้กำลังใจเยอะขนาดนี้ ......จิมมองมาที่ฉันใช่ไหม........ “น้องริสา พ่อหนุ่มหน้าตี๋คนนั้นเขาส่งสายตาให้น้องนะคะ” “ไม่มั้งพี่พราว เขาอาจจะมองหาเพื่อนส่งบอลหรือเปล่า” “อืม อาจจะใช่ แต่ดูคุณริทสิ ทำงานว่าเท่ห์แล้ว มาเล่นฟุตบอลเท่ห์ไปกันใหญ่เลย พี่นะสู้แรงกรี๊ดของน้องๆฝั่งโน้นไม่ได้เลยค่ะ” “นั่นพี่ เข้าไปแล้ว คุณริทยิง” ไม่ว่าจะอยู่ในสนามไหน เขาก็มักเป็นจุดสนใจและชัยชนะก็เป็นของเขาเสมอ แต่สำหรับฉัน จิมคือชัยชนะ ฉันอยากให้เขารู้ว่าฉันสนใจเขามากแค่ไหน หากวันหนึ่งที่ฉันเป็นอิสระ ฉันคิดว่าเขาจะเป็นคนที่ฉันจะมอบความรักให้ได้มากที่สุด แต่สถานะตอนนี้ทั้งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และคุณริทก็อยู่ในสนามเดียวกันกับจิม แต่ในเรื่องของความรักจิมอาจจะเป็นคู่แข่งที่น่ากลัว เพราะจะมีฉันที่พร้อมจะไปจากคุณริทเสมอ “ฉันอยากจะเป็นลูกฟุตบอลจริงๆ ฉันจะให้คุณริทสัมผัสฉัน” “แหม พี่พราวชอบรุนแรงนะ” “ฉันก็พูดขำๆไปงั้นแหละ” “ดีแล้วค่ะที่พูดเล่น ถ้าจริงเดี๋ยวหนูจะไปฟ้องแฟนฝรั่งพี่” “ริสา พี่ว่าน้องพูดภาษาอังกฤษให้ได้ก่อนนะคะ” “หนูใช้ Body Language ค่ะพี่” “แหม....” ฉันมองจิมตลอดทั้งเกมส์การแข่งขัน เขาดูมีชีวิตชีวากว่าตอนทำงานเยอะเลย “ยิงเล้ย ยิงเลยจิม ...... เย้” ฉันส่งเสียงออกไป และกระโดดโลดเต้นจนลืมไปว่าในสนามมีคุณริทอยู่ด้วย “นี่ๆ คุณน้อง น้องรู้จักหนุ่มคนนั้นเหรอเห็นเรียกชื่อ” “หนูรู้จักแค่ชื่อค่ะพี่” “แต่พี่ว่า น้องดีใจมากเลยนะคะ เหมือนยิงครั้งเดียวได้5ลูก” “ขนาดนั้นเลยเหรอคะ หนูไม่รู้ตัวเลย ขอโทษค่ะพี่พราว” ฉันตอบอย่างเขินอาย “แล้วน้องจะหน้าแดงทำไมคะ ต๊าย...เพิ่งเคยเห็น รู้จักกันมาจะสามปี เธออายเป็นด้วยเหรอ” “พี่คะ หนูใสๆค่ะ” “หืมมม ริสา ฉันอยากจะให้คุณนฤมลมาเห็นจริงๆเลย” “เอาเจ้านายมาขู่เหรอคะ หนูไม่กลัวค่ะ” ฉันยิ้มเบบทะเล้นๆเพื่อหยอกล้อพี่พราว “เดี๋ยวหนูจะบอกคุณอังว่าพี่อ่ะ กรี๊ดคุณริทและอยากเป็นลูกฟุตบอลให้คุณริทเตะ” “น้องคะ เราเป็นมิตรกันนะคะอย่าลืม” “อุ๊บส์ ลืมไปชั่วขณะค่ะ” เราหัวเราะพร้อมกัน พร้อมกับบรรยากาศการเชียร์อย่างสนุกสนาน การแข่งขันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น กองเชียร์แต่ละสีต่างพากันให้กำลังใจนักกีฬาของตัวเอง ............จบครึ่งแรก สีเขียวนำสีแดง 2-1................ “หืมม คุณริทถอดเสื้อ หล่อนดูสิ” “อ่อ ค่ะๆ” เคยเห็นยิ่งกว่านี้อีก ฉันนึกในใจ และหันไปมองคุณริท ฉันรู้ว่าคุณริทก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน ฉันได้แต่หวังว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้านเหมือนทุกๆวันปกติของเขา ฉันหวังว่าเราจะเป็นเพียงคนนรู้จักกันในบริษัท เพราะ ช่วงเวลานี้มีแต่จิมอยู่ในสายตาฉันเท่านั้น ถึงแม้จะไม่มีอะไรคืบหน้าเลยก็ตาม เกมส์ดำเนินไปอย่างเรื่อยๆ มีการเปลี่ยนตัวมากขึ้น และสนุกมากยิ่งขึ้นเมื่อฝ่ายตามหลังทำเกมส์บุกเพื่อที่จะทำประตูตีเสมอ ลูกฟุตบอลพุ่งมาที่ “ว๊าย!” เสียงพี่พราวอุทานขึ้นมา “พี่พราว พี่พราวเป็นไรมากไหมคะ” ลูกฟุตบอลพุ่งมาที่พี่พราว แต่โชคดีทีเฉี่ยวหัวไป แต่นั่นก็ทำให้ผมพี่พราวเสียทรง เสียงเชียร์หยุดลงและทุกสายตาพุ่งจุดสนใจมาที่เรา “ฉันไม่เป็นไร” พี่พราวทำทีเก็บอาการและจัดผมให้เข้าที่เข้าทาง ตามมาดเลขาผู้บริหารสุดมั่น ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “พี่โอเคนะ” “ไม่เจ็บแต่เขินย่ะ” “โอวว ถ้าพี่ไม่เป็นอะไรหนูก็สบายใจค่ะ วันนี้แกรนด์โอเพ่นนิ่งมากค่ะ” “เมื่อไหร่หล่อนจะหยุดพูด” “อ่อๆ ค่ะ” เกมส์จบลงด้วยชัยชนะของสีแดงทีมคุณริท กองเชียร์บางส่วนทยอยกลับแต่บางส่วนยังอยู่ และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะจะมีการแข่งขันอีกหลังจากนี้ “น้องกลับยัง” “อยากกลับแล้วค่ะพี่พราว” “งั้นกลับกันเถอะ” .....จิมเดินมาหาฉัน.... “ริสา ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมา” “อ่อ พอดีเจ้านายมาอ่ะ อ้อ จิม นี่พี่พราวเลขาคุณอังคนา” “สวัสดีครับพี่” “สวัสดีจ้ะน้อง วันนี้ยิงไป1ลูก เก่งมากนะคะ” “ขอบคุณครับ” จิมยิ้ม “พอดีเห็นริสา เลยจะมาทักทาย จิมกลับก่อนนะริสาพอดีมากับพี่ที่ฝ่าย” “อ้อ กลับเถอะ พี่ๆรออยู่ วันนี้ดีใจด้วยที่ชนะนะจิม” “อืมม แล้วเจอกันที่บริษัทนะ” จิมเดินจากไป เขาดูเป็นมิตรกับฉันและเข้ามาทักทาย ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก “หยุดยิ้มได้แล้วค่ะ น้องจิมเขาเดินไปไกลแล้ว” “อุ้ย พี่” “ไหนบอกแค่รู้จักชื่อ นี่คงไม่ใช่แล้วมั้ง เดินมาทักซะขนาดนี้ แต่เขาด็ดูดีนะ มารยาทดี๊ดี” “น่ารักป่ะล่ะพี่” “นี่คุณน้องล็อคเป้าแล้วเหรอคะ” “ไม่รู้ค่ะ แต่หนูต้องได้คนนี้ เท่านั้น” ฉันพูดหยอกล้อพี่พราว “หืมม ฉันหมดคำจะพูด” “พี่จะชมหนูก็พูดมาเถอะค่ะ รอฟังอยู่” วันนี้เป็นวันที่ดีอีกวันที่ได้เจอจิมและได้พูดคุยกัน ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่ฉันก็รู้สึกมีความสุขในใจ ฉันหวังว่าจะมีสักวันที่เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น ถึงแม้ฉันจะมีคุณริท แต่นั่นมันไม่ใช่ความรัก และคนอย่างฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความรักเลยใช่ไหม ถ้าฉันอยากได้ความรักนี้ ฉันต้องแยกทางจากคุณริทใช่ไหม มันยากเย็นเหลือเกิน แล้วคุ้มไหมที่จะแลก