“แกเป็นใคร! เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง! ออกไปนะ” คว้าได้แจกันริมหน้าต่างขว้างไปสุดแรง แต่อาวุธของเธอกลับไม่สามารถสร้างความหายนะให้กับร่างใหญ่โตแม้แต่น้อย กลับกันมันยังก้าวเท้าเข้าหาอย่างเชื่องช้า คุกคามทุกระยะ “ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!” หมดหนทางหนีและรู้ว่าตัวเองจนมุมก็ต่อเมื่อถูกต้อนเข้ากับกำแพงหนา “กรี๊ด!!!” เสียงหวีดร้องไม่ได้ช่วยให้เธอหลุดรอดจากพันธนาการอันป่าเถื่อน เจ้าของกายสูงใหญ่รวบร่างของกานต์ชญาเอาไว้แน่น ฝ่ามือหนาบีบปลายคางเล็กบังคับให้เธอแหงนเงยสบตา “เธอต้องเป็นของฉัน เป็นของฉันเท่านั้น” เสียงแหบลึกเล็ดลอดออกมาจากใบหน้าสีคล้ำ หญิงสาวพึ่งสังเกตถึงความผิดปกติตอนนี้เอง ว่าผิวเนื้อหยาบกระด้างนั้นหาใช่ผิวกายเหมือนมนุษย์เช่นเธอ สีน้ำเงินเข้มที่โผล่พ้นออกจากแขนเสื้อเชิ้ต ดึงให้หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ ร่างบางยิ่งสั่นสะท้านเมื่อเธอเผลอจ้องใบหน้าสีเดียวกัน “แก! ...แกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ แกเป็นตัวอะไร!?” >>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<