“คนบ้า!” หญิงสาวทุบที่หน้าอกของเขาด้วยความเขินอาย “อ้าวอย่าทำร้ายร่างกายกันสิครับ แบบนี้ต้องโดนทำโทษรู้ไหม?” ฟรานเชสโกขยับตัวขึ้นมาคร่อมทาบทับร่างของเธออีกครั้ง แล้วจุมพิตอย่างดูดดื่มเป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกมาจากกลีบปากสีชมพูที่บวมช้ำ กอดตระกองหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมกอดด้วยความหวงแหน “อย่าทำสายตาอย่างนี้นะครับ ใจผมสั่นไปหมด เดี๋ยวจะห้ามใจไม่อยู่” ฟรานเชสโกส่งสายตากรุ้มกริ่มอย่างมีความนัยลึกซึ้ง “ฟรานบ้า!” ปิยลักษณ์รุนอกกำยำให้ออกห่างด้วยความขวยอาย แต่ฟรานเชสโกกลับตวัดวงแขนกอดรัดเธอเอาไว้แน่น “พายจำไว้นะครับ ว่าผมรักพาย” “ค่ะ พายจะจำเอาไว้” ปิยลักษณ์เอ่ยตอบ หลับตาลงอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดที่อบอุ่นของชายหนุ่ม หญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าฟรานเชสโกยังคงนอนกอดเธอเอาไว้แนบออกของเขา ปิยลักษณ์ขยับตัวเบาๆ แล้วจ้องมองใบหน้า คมคาย สายตาที่ทอดมองไปที่ชายหนุ่มอ่อนโยนและหวั่นไหว นิ้วเรียวเล็กลูบไล้ที่ใบหน้าคมสันเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวจะขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วจุมพิตที่ปากบางเฉียบได้รูปอย่างนุ่มนวล “พายก็รักคุณนะคะฟราน” ปิยลักษณ์ลุกขึ้นไปห้องน้ำ โดยที่หารู้ไม่เลยว่าฟรานเชสโกตื่นแล้ว ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองไปที่ห้องน้ำ แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เธอรักเขาแล้วใช่ไหม? ในที่สุดเธอก็รักเขาจนได้ “ในที่สุดผมก็ครอบครองหัวใจของพายได้”