เพี๊ยะ...มือบางออกแรงสะบัดฉาดลงที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มแรงโมโห แล้วผลักเขาออกห่างกายมองหน้าคนปากร้ายสายตาขุ่นเคือง “อย่ามาดูถูกฉันแบบนี้อีกนะ ถึงจะไม่ได้ดีเหมือนแฟนของคุณ แต่ก็ไม่แย่ขนาดที่คุณจะมาเอาฉันไปเปรียบเสียๆหายๆแบบนั้น” หญิงสาวต่อว่าน้ำเสียงสั่น มองหน้าเขาสายตาดุร้าย ชายหนุ่มหันใบหน้ากลับมารู้สึกคันยิบๆที่ใบหน้า แรงของฝ่ามือเธอก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรสักเท่าไร แต่คำพูดบาดใจถึงแฟนสาวทำเอาเขาไม่อาจจะทานทน “ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง มันก็เหมือนกันไปหมดนั่นแหล่ะ ไม่ว่าใคร เหมือนงูเห่าเลี้ยงไม่เชื่อง เหมือนเธอ” ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงต่ำ สายตาชิงชังยามนึกถึงอดีตแฟนสาว รวบร่างบางแล้วเหวี่ยงไปทางโต๊ะทำงาน หมายจะเอาเรื่องให้ได้ไม่ยอมปล่อยเธอออกไปจากห้องทำงาน “โอ๊ย...นี่คุณจะเป็นบ้าอะไรนักหนา ปล่อยนะฉันจะกลับห้องนอน” หญิงสาวที่ถูกเหวี่ยงแรงกระแทกทำเอาต้นแขนของเธอชนเข้ากับโต๊ะอย่างจัง แต่ก็พยายามเดินกลับห้องแม้จะถูกเขารวบร่างเอาไว้แล้วตรึงไว้ที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้ถึงได้กลิ่นเหล้าที่ออกมาจากลมหายใจของชายหนุ่ม “ทำไมจะไม่เหมือน ฉันจะพิสูจน์ให้ว่าเธอหรือใครก็เหมือนๆ กัน” ชายหนุ่มเหมือนสูญเสียความตั้งใจ ตอนแรกว่าจะคาดคั้นเอาความผิด แต่ตอนนี้อยากจะลิ้มรสของเหลือเหมือนอย่างที่คนๆ อื่นเขาทำกัน พอทีสุภาพบุรุษในเมื่อดีไปก็ไม่ได้เหนี่ยวรังใครไว้ได้กับตัว “พูดอะไรบ้าๆ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวใจหายวาบกับคำพูดของชายหนุ่ม เมื่อครู่ยังจะหาเรื่องตอนนี้กลับน่ากลัวยิ่งกว่า “ก็จะทำให้เห็นว่าเธอมันก็เหมือนคนอื่น ไม่ได้ดีไปกว่าใคร” ชายหนุ่มมั่นใจในคำพูด จับใบหน้างามบีบแน่นที่กรามทั้งสองข้างแล้วบดริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง แรงแค้นบ่วงเสน่หา by รมย์ธีรา