ธนิกยืนตระหง่านอยู่หน้าประตู... ใบหน้าคมเข้มเรียบนิ่งติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ อีกทั้งนัยน์ตายังจับจ้องอคิราภ์เหมือนจะฉีกเนื้อหล่อนออกเป็นชิ้นๆ ได้ “คนที่ตาย... ไม่ควรเป็นพี่สา” เสียงเขาเย็นเยียบ อคิราภ์กลืนน้ำลายลงคอ... ทำไมหล่อนจะไม่รู้สิ่งที่อยู่ในแววตาของเขา ใช่... คนที่ตายน่าจะเป็นหล่อนมากกว่า... ว่าไปแล้วถ้าหล่อนตายเสียแต่วันนั้นก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ แล้วเขายังคอยตอกย้ำอยู่ร่ำไป... กลัวนักหรือว่าหล่อนจะเจ็บปวดไม่สาแก่ใจเขา!