แคธอรีนเดินทอดน่องไปตามทางเดินอันทอดยาว ของสวนสาธารณะยามเช้าแถบชานเมืองอันแสนสงบ เสียงนกร้อง กลิ่นดินและต้นไม้ สร้างความสงบในใจให้นางได้เสมอ หญิงสาวเลือกมาที่โลกนี้เพื่อหลีกหนีจากความวุ่นวาย หลังจากที่เริ่มเชี่ยวชาญในการแปลงเป็นมนุษย์ และใช้ชีวิตในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก หญิงสาวรู้สึกหวิว ๆ จึงเลือกนั่งอยู่ริมทะเลสาบใกล้ ๆนั้น เธอก้มลงมองที่แผลเป็นในมือขวาของตัวเอง และมองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายอันว่างเปล่าของตัวเอง มันเห็นรอยสีขาวอย่างชัดเจน แคธอรีนใส่มันมาห้าปีแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่แปลกจริง ๆ อยู่ดี ๆ ภาพทุกอย่างมันย้อนกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวนึกถึงความรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้สัมผัสกับนิโคลัส มันเป็นความรู้สึกพาให้ อยู่ดี ๆน้ำตาก็ไหลพรากเป็นสายน้ำอย่างไม่ตั้งตัว  “ข้าเคยสบตาเจ้า…แล้วร้องไห้…” นางคิดในใจน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด หญิงสาวนึกถึงตอนที่นางได้เข้าไปอยู่ในความคิดของดขา และสัมผัสได้ถึงการบรรจงจูบที่หน้าผากของชายหนุ่ม ก่อนที่จะนึกถึงอ้อมกอดที่เขาใช้โอบให้ใบหน้านางเข้ามาซบที่อก อันอบอุ่นของเขา แคธอรีนกลับร้องไห้มากกว่าเดิม และพูดออกมาว่า “ข้าไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ……..” นางพูดไปพลางร้องไห้สะอึดสะอื้น