“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ” ขู่ฟ่อทันทีที่เห็นคนตัวโตลังเล “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย ที่คุณจะบุกเข้ามาในห้อง หยอดคำหวานหู แตะต้องร่างกายให้อ่อนละลายเป็นไอ บอกให้ยอมก็ยอมน่ะ” ทำหน้าตึงๆ ใส่ด้วยความโมโห “ถ้าต้องการผู้หญิงประเภทนั้นล่ะก็...โน่นค่ะ พวกเธอรอต้อนรับคุณอยู่แถวๆ ไนต์คลับ บาร์ หรือไม่ก็อาบ อบ นวด” “ผมไม่ได้คิดจะมาปู้ยี่ปู้ยำคุณสักหน่อย” ชายหนุ่มโอดครวญแล้วขยับตัวก้าวลงจากเตียง ใบหน้าคมคายนั้นก้มลงราวกับเจ็บปวดนักหนา “ผมเป็นห่วงคุณมากนะ มากเสียจนเสี่ยงเข้ามาดูอาการอย่างใกล้ชิดแบบนี้” ปรือตาปรอยมองให้ร่างบางนึกสงสาร “ให้ผมอยู่ดูแลคุณ...ทั้งคืนนะ” “คุณมาร์ค!” รัชชิญาเรียกเสียงเขียว ไม่เคลิบเคลิ้มไปกับคำหวานหูเหล่านั้นสักนิด “โอเคครับ...” ผู้บริหารหนุ่มยอมพ่ายแพ้เอาง่ายๆ “ได้ยินคุณตวาดใส่แบบนี้ ผมก็ดีใจแล้ว” กล่าวพลางทำใจดีสู้เสือเข้าไปใกล้ร่างบาง ขยับปลายนิ้วลดมืดในมือเล็กลงข้างตัวก่อนจะโน้มหน้าหอมแก้มอิ่มเร็วๆ แรงๆ ไปเต็มฟอดใหญ่ “ที่ผมไม่ยอมพูดอะไรกับคุณตั้งแต่ตอนกลางวัน เพราะผมโกรธที่คุณไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกผมบ้าง ปล่อยให้ผมต้องร้อนรนจนหัวใจเจียนหยุดเต้น” จรดปากหยักลงบนเรียวปากอิ่มเบาๆ ก่อนจะขยับห่างอย่างอ้อยอิ่ง “ผมยังไม่ได้บอกเลยใช่ไหมว่าคุณเก่งกาจ เผ็ดแสบได้ใจผมจริงๆ” พูดจบก็จูบกลีบปากบางอีกครั้ง และคราวนี้เนิ่นนานจนร่างอรชรเริ่มต่อต้าน เมื่อเธอหลงใหลเข้าสู่วังวนเสน่ห์หา คนตัวโตก็กลั่นแกล้งด้วยการถอนจูบออก แล้วเอ่ยชิดปากอิ่มเรื่อ “คืนนี้หลับฝันดีนะครับ”