ร่างกายร่ำร้องตรงกันข้ามกับหัวใจหรือว่าจะตรงกันนั้นคาลิโอน่าไม่สามารถรู้ได้ รู้แต่เพียงว่าเธอไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ แต่ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังบีบตัวอัดแน่นอยู่ภายใน ความรู้สึกยิบยับที่เกิดขึ้นในจุดที่สำคัญทำให้เธอต้องบดเบียดท่อนขาเข้าหากันแน่น ทั้งที่อยากจะเปิดเผยดอกไม้งามออกมาสัมผัสโลกภายนอก ‘อา... นี่เราเป็นอะไร ไม่นะ... ไม่... ปล่อยฉัน... ปล่อย... อย่าแตะต้องฉัน... อา... ไม่...’ เสียงร่ำร้องที่ไม่ได้ยินดังไปกว่าหัวใจตัวเองยิ่งทำให้คาลิโอน่าสั่นสะท้านมากขึ้น เมื่อเขาเคลื่อนริมฝีปากจากเม็ดทับทิมข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่งและส่งปลายนิ้วร้อนๆ เข้ามาบดคลึงแทนที่ ร่างบางก็แทบจะหยัดกายขึ้นหาให้เขากระทำกับเธอได้ไม่หยุด สมองกับร่างกายที่กระทำการสวนทางทำให้ใบหน้าต้องส่ายไปมาอย่างรับไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองกำลังกระทำ รวมทั้งเสียงร้องสั่งในหัวใจกับเสียงครวญครางที่แผ่วออกจากริมฝีปากอย่างน่าละอายนั้นยิ่งทำให้เธออยากจะกรีดร้องกับสิ่งที่ไม่สามารถต้านทานความแปลกประหลาดของตัวเองได้ “อย่านะ... ได้โปรด... อย่าทำอะไรฉัน... ได้โปรด...” เสียงครางบางเบาแนบอยู่ที่แผงอกกว้างขณะที่สีหราชตัดสินใจอุ้มเธอเข้าสู่ตัวบ้าน เพราะความต้องการที่พวยพุ่งจนไม่อาจใช้เพียงความแคบของรถรองรับได้อีกแล้ว เขาต้องได้คาลิโอน่าเดี๋ยวนี้ และเธอก็ดูไม่ต่างกัน