“คุณไตรภพคะ วันนี้คุณท่านกับคุณไตรเมศกลับมาแล้วนะคะ ไปทานข้าวข้างล่างกันนะคะ” “ผมยังไม่อยากเจอใครตอนนี้” “ไม่ได้นะคะนานๆคุณจะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันพร้อมทั้งครอบครัวนะคะ” นารินพยายามเกลี้ยกล่อม “ทำไมคุณต้องคอยมาบอกให้ผมทำนู่นทำนี่ กี่คนกี่คนก็ไม่เห็นมีใครทนผมได้สักคน แล้วเมื่อไหร่คุณจะลาออกไปซักที” “ชั้นมาที่นี่เพราะเห็นแก่คุณหญิง เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงคะใครจะไปทนคุณได้ ปากร้าย คิดแต่ด้านลบ ผู้หญิงที่คุณรักถึงได้ทิ้งคุณไปไงคะ” นารินพูดขึ้นด้วยความโมโหที่จริงเธอไม่ได้อยาพูดแบบนี้แต่เธอก็อยากให้เขาคิดได้สักที “นี่คุณ มันจะมากเกินไปแล้วนะ” ไตรภพดึงนารินเข้ามาไกล้อย่างแรง เขาโกรธที่เธอมาสะกิดแผลในใจเขา “คุณจะทำอะไรรินคะ ทำสิคะ ทำเล้ยย! นารินคนที่ไม่เคยยอมใครพูดท้าทายไตรภพ “อุ๊บ อ่อย อ่อย” นารินพยายามผลักไตรภพออก เรี่ยวแรงของเธอเริ่มอ่อนลงทุกที ไตรภพดึงหญิงสาวเข้ามาแล้วประกบริมฝีปากของเธออย่างจาบจ้วง ตอนนี้ลิ้นของเขาพยายามแซกซอนเข้าไปในเรียวปากหวานของเธอ “หวาน คุณหวานเหลือเกินนาริน” ปากของเขาละเมียดละไมกับริมฝีปากเล็กไม่หยุด พลันลิ้นก็ดูดดึงกับลิ้นเล็กของเธอ มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยของหญิงสาว ส่วนมืออีกข้างลูบไล้ลงไปตรงเอวคอดกิ่วแล้วมาหยุดที่สะโพกกลมกลึง เขาขยำมันเบาๆ มันช่างเด้งสู้มือเขาเหลือเกินเลือดในกายชายหนุ่มฉูบฉีดไปทั่วร่างรวมถึง แก่นกายที่หลับใหลไปนานบัดนี้ได้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง นารินรู้สึกถึงอะไรแข็งๆตรงหน้าท้องของเธอ “นี่ คุณบ้าไปแล้วหรือไง คุณทำแบบนี้กับรินได้ยังไง ฮือ ฮือ” นารินรวบรวมแรงทั้งหมดของเธอผลักหน้าอกเขาออก เมื่อเป็นอิสระเธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาก็เริ่มไหลริน ทำไมเธอถึงยอมเขาได้ถึงเพียงนี้ เธอไม่มีค่าอะไรเลยหรือ ความรู้สึกต่างๆประดังประเดขึ้นมา ไตรภพที่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองทำผิดต่อหญิงสาว เพราะเขาสัมผัสได้ว่าหญิงสาวกำลังร้องไห้อย่างหนักเขาจึงดึงหญิงสาวเข้ามากอดแน่นๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ “ผมขอโทษ” ไตรภพพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างที่นารินไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาไม่กล้ารับปากกับเธอว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก เพราะเขาจะต้องอยู่กับเธออีกหลายเดือน เธอเป็นผู้หญิงที่มีแรงดึงดูดมากจากการที่เขาได้อยู่ใกล้เธอ แล้วอีกอย่างนารินก็เป็นคนที่ทำให้เขาโมโหเอง เธอท้าทายเขาทำไมล่ะ ไม่งั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก