“ถ้าชีคไม่พอใจ ฉันจะไปบอกพี่ชายกับท่านพ่อเดี๋ยวนี้ ว่าฉันโกหก! เราสองคนแค่เล่นละครตามเกมเท่านั้น” ปาฏลีบอกอยากเหลืออด อามีนประชดประชันเธอเก่งขึ้น ทำไมตอนเจอกันแรกๆ เขาถึงไม่เป็นอย่างนี้นะ “เอ้า...เดี๋ยวสิ ทำเป็นใจร้อนไปได้ ชายาเรานี่ขี้งอนเสียจริง” ไม่ว่าเปล่า แต่ตวัดแขนแกร่งรวบร่างปาฏลีเอาไว้ “ปล่อยนะ! ฉันยังไม่ได้เป็นชายาของคุณ อย่ามาเหมารวม ฉันไม่ชอบ แล้วนี่จะทำอะไร ตรงนี้มันกลางสวนนะ รู้จักหรือเปล่ามารยาทน่ะ” เธอสั่งสอน ทั้งดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแสนอุ่นที่เหมือนจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ “รู้ แต่มันคงเว้นไว้สำหรับคนที่กำลังจะแต่งงานกระมัง อยู่เฉยๆ ปาฏลี เราจะจูบเจ้าแค่หน่อยเดียวเท่านั้น เพราะคนในบ้านกำลังมองอยู่ แต่ถ้าเจ้าตบเราละก็รับรองความแตกแน่ หรือเจ้าจะยอมเห็นพี่กับเพื่อนต้องพลัดพรากจากกันก็เลือกเอาเถิด” อามีนขู่แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาชิด หมายจะจุมพิตดอกปาฏลีให้ฉ่ำทรวง แต่ริมฝีปากคู่งามกลับแย้มเอ่ยประโยคขัดใจคนฟัง “ฉันเกลียดคุณ อีตาชีคบ้าอำนาจ!” เธอบอกแล้วเม้มปากแน่น “เราจะถือว่านั้นคือคำชม ถ้าจะเกลียดเราก็เกลียดไปเถิด เพราะเราก็ไม่ได้รักเจ้า เราจะคอยดูว่าเจ้าจะทนอยู่กับเราได้นานสักเท่าไร วันใดที่อรัญญิการ์ต้องเสียใจ เจ้าจงรู้ไว้ วันนั้นคือวันที่เจ้าต้องร้องไห้และเสียน้ำตาเช่นกัน!” เอ่ยจบก็บดคลึงริมฝีปากอิ่มตึงของเจ้าดอกปาฏลีอย่างถือสิทธิ์ บุหงางามดอกนี้ยังหวานซึ้งไม่เสื่อมคลาย *****ฉบับเดิมใช้ชื่อเรื่องนี้ นามปากกา น้ำจันทร์ นะคะ เนื้อหาเดิม แก้ไขสำนวนเท่านั้นจ้า