“ปล่อยฉันนะคะ ตอนนี้คนเขามองทั้งบริษัทแล้ว” ปานชีวาพยายามแกะมือของชายหนุ่มออก “ก็ช่างเขาสิ เขาจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของ และเจ้าของคนนั้นก็คือผม” ตุลย์กล่าวอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มหวานถูกส่งให้หญิงสาว ทำให้เธอใจสั่น “เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ ก่อนที่คนอื่นจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้” ปานชีวาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยเธออยู่ดี “หรือจะให้ผมแสดงตรงนี้ว่าเราเป็นอะไรกัน” ตุลย์ยังคงไม่ยอมปล่อยหญิงสาวตามที่เธอต้องการ “ฉันขอร้องนะคะ เราออกไปคุยกันข้างนอกได้มั้ย ปล่อยฉันก่อนนะ” “แทนตัวเองว่าป่านก่อนสิ แล้วผมจะยอมปล่อย” ตุลย์กล่าวเสียงนุ่ม เขาชอบเวลาที่หญิงสาวทำหน้าเหรอหราเช่นนี้ “ก็ได้ค่ะ ปล่อยป่านก่อนนะคะ แล้วคุณก็ออกไปรอข้างนอกเดี๋ยวป่านตามไป” ปานชีวายอมทำตามที่ชายหนุ่มต้องการ เธอกำลังรู้สึกอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอเลิกกับทัดเทพ ทุกคนคิดว่าเธอยังคงเป็นแฟนของทัดเทพอยู่