เฝ้าหลง.... เมื่อหลงและพะวงหาแบบนี้ จะรออยู่ใยล่ะ ก็ต้องออกตามหาสิ ตรีทศ....กินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อภาพคืนหวานฉ่ำระคนเร่าร้อนกับเธอคนนั้นยังติดตรึงในความทรงจำของเขาอยู่ แต่ไงล่ะ รู้แต่ชื่อเธอเท่านั้น แต่อย่างอื่นไม่รู้เลย ทำให้เขาต้องกระวนกระวายพะวงหา เมื่อร่างกายโหยหวนแต่เธอ น้ำเพชร...ความจำเป็นทำให้เธอต้องสร้างตราบาปให้ตนเองประชดมันซะเลย แต่สุดท้ายก็หนีความจริงไม่ได้ เมื่อหัวใจและร่างกายเป็นของเขาไปแล้ว ***** “นี่..คุณตรีทศ” “ครับผม มีอะไรครับน้ำเพชรคนดี” “ยี้...อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ” คำพูดของเขาช่างยียวนยิ่งนัก เธอคิดไม่ถึงว่า เขาจะเป็นผู้ชายกวนประสาทได้ขนาดนี้ ตรงข้ามกับบุคลิกที่เห็นอย่างสิ้นเชิง “ทำไม ผมจะเรียก น้ำเพชรคนดี น้ำเพชรคนดี น้ำเพชรคนดี” ชายหนุ่มยังไม่เลิกเรียก ซ้ำเรียกหลายครั้งเสียด้วย ยิ่งเห็นสีหน้าของเธอยิ่งทำให้เขาพอใจ เมื่อเธอเริ่มเผลอตัวแสดงความกลัวให้เขาเห็น เธอคือน้ำเพชรของเขาจริงๆ และกำลังพยายามปิดบางอย่างไม่ให้เขารู้ สัญชาตญาณบอกชายหนุ่มเช่นนั้น “ไม่เป็นไร คุณไม่ยอมรับก็ช่างคุณ แต่ผมจะทำให้คุณยอมรับเอง และผมก็มีหลักฐานด้วย” “หลักฐานบ้าอะไรของคุณ พูดจาไม่เห็นรู้เรื่อง” หญิงสาวค้าน บิดตัวไปมา เบี่ยงออกหวังให้สุดพ้น “หลักฐานที่ว่าคุณคือน้ำเพชรของผมไงล่ะ” เขาเน้นหางเสียงชัดเจน ทำเอาคนฟังหันขวับจ้องตาเขาไม่กระพริบ ไม่เชื่อหู ‘ของเขางั้นเหรอ’ “ทำไม งงล่ะสิ คุณคือน้ำเพชรของผม ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้ เมื่อรู้ๆ อยู่” “หยุดพูดพล่อยๆ ได้แล้ว ปล่อยฉันได้แล้ว” เธอกลัวไปหมดทั้งกลัวเขา กลัวตัวเอง และกลัวคนอื่นจะเข้ามาเห็นที่อาจทำให้เกิดผลเสียมากยิ่งขึ้นไป “ไม่ ผมไม่ได้พูดพล่อย เพราะคุณคือน้ำเพชรของผมจริง” เขาย้ำเน้นน้ำเสียงหนักแน่นชัดเจน ตามด้วยประกบปิดปากอิ่มที่กำลังจะเอ่ยปฏิเสธ ไม่มีทางอีกแล้วที่เขาจะปล่อยให้เธอหายไปอีก จะต้องพูดจาให้รู้เรื่อง ความคิดถึง คะนึงหาตั้งแต่เช้าวันนั้นจนถึงวันนี้อัดแน่นเต็มหัวใจชายหนุ่มและพร้อมระเบิดออกมาใส่คนตรงหน้าที่ปากแข็ง แรงจูบหนักจนเธอรู้สึกเจ็บที่ปากอิ่ม พยายามดิ้นแรงขึ้น ทั้งหยิกทั้งข่วน บิดตัวไปมาหวังให้เขาปล่อย แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งรัดร่างเธอแน่นขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออก ปากถูกบดจูบหนักๆ ไม่มีช่องให้อากาศเข้าไป ลมหายใจหอบเร็วจนไม่ทันกับความรู้สึกที่เจียนจะขาดอากาศหายในอยู่รอมร่อ น้ำเพชรใจสั่นไหว ความหวานที่กวัดรัดลิ้นเล็ก ตามด้วยฝ่ามือใหญ่กำลังคืบคลานหยอกล้อเล่นงานแผ่นหลังเนียนปลุกเร่าเรือนร่างที่คุ้นชินให้ตื่นตัวและค่อยๆ โอนเอนไปกับสัมผัสรัญจวนนั่น จนเธอแทบสิ้นสติ ก่อนจะปล่อยเธอดื้อ “วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคนเก่ง” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ ปล่อยเธอแล้วผละจากไปทันที ทำเอาหญิงสาวยืนงงงุนไปหมด “บ้าจริง” เธอบ่นให้ตัวเองก่อนจะรวบรวมสมาธิแล้วกลับออกไปส่งแขกที่เริ่มทะยอยกลับกัน “กรี๊ด...ช่วยด้วย ชะ...ช่วย” น้ำเพชรกรีดร้องด้วยความตกใจ จู่ๆ มีใครที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาทางด้านหลังขณะเธอกำลังเปิดประตูรถจะออกไปธุระในเมือง ปากเรียวถูกมือใหญ่ปิดหมับอย่างรวดเร็วกั้นเสียงร้องของเธอ เล่นเอาหญิงสาวใจหายวาบ ความกลัวผุดขึ้นมาทันทีทันใจ นึกกลัวไปหมด ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกคนทำร้ายในสถานที่ของตัวเองแบบนี้ เธอพยายามดิ้นหนีเอาตัวรอด “อ่อยอาน...ไอ้อ้า” เธอตะโกนสุดเสียง หวังสั่งให้มันปล่อย แต่เสียงกลับไม่ดังอย่างที่หวัง ซ้ำถูกมันรัดร่างด้วยมืออีกข้างอย่างหนาแน่น จนร่างเธอปลิวออกห่างจากตัวรถ ตาสวยฉายแววหวาดกลัวออกมาชัดเจน พยายามตั้งสติ หาทางช่วยเหลือตัวเอง นึกถึงอุปกรณ์ป้องกันตัวที่ซ่อนอยู่ใต้เบาะคนขับที่ใส่ไว้ เธอดิ้นสุดแรง หวังสะบัดออกให้หลุดจากการรัดของมัน แต่ไอ้คนนี้กลับมีแรงมาก ซ้ำยังดึงรัดร่างเธอไว้แน่นจนแผ่นหลังของเธอชิดกับอกแข็งของมันเต็มๆ ‘ตายแล้ว มันตัวใหญ่มาก แล้วฉันจะรอดหรือเนี่ย’ เธอบอกตัวเองด้วยใจหวาดหวั่น ความรู้สึกกลัว เกลียด ขยะแขยงเกิดขึ้น สายตาหวาดกลัวอย่างที่สุด พยายามองหาคนช่วย ภาวนาให้ใครสักคนโผล่มาเห็นและช่วยเหลือ หรือให้มันกลัว แต่กลับไร้วี่แวว ซ้ำมันซุกปากประกบตรงต้นคอยิ่งทำให้เธอกรีดร้องดังลั่นแต่เสียงหาได้หลุดรอดออกมามันดังอู้อี้อยู่ในอุ้มมือใหญ่นั่น เธอตัดสินใจดันร่างตัวเองถอยหลังหวังให้มันไปชนอะไรซะอย่าง แล้วได้ผลพอเธอก้าว ออกแรงดันและถอยอย่างเร็ว ก็ได้ยินเสียงมันร้อง “โอ๊ะ...” แล้วเธอยกส้นร้องเท้าผ้าใบ กระแทกลงไปบนรองเท้าหนังสีดำด้านอย่างแรง ได้ผล ร่างนั้นสะดุ้ง ปล่อยมือจากปาก แต่หาได้ปล่อยมือที่กอดเธอไว้ “โอ้ย! เจ็บนะน้ำเพชร ผมเอง” น้ำเสียงทุ้มที่โอดครวญถึงความเจ็บ ตามด้วยเสียงซู้ดปาก เล่นเอาหญิงสาวชะงักเมื่อไอ้คนนั้นพูดเหมือนรู้จักเธอ “คุณทศ!” “ใช่ ผมเอง คิดว่าใครล่ะ แล้วนี่กระแทกมาแบบนี้เท้าผมจะบวมหรือเปล่าเนี่ย” เขาตอบรับ เอียงใบหน้า ก้มมองรองเท้าที่มีร่องรอยของการทำร้ายชัดเจน “ทำบ้าอะไรคุณ นี่ปล่อยฉันได้แล้ว” พอเห็นหน้าคนทำชัด หญิงสาวโวยวายใส่ทันที ความกลัวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เขาเล่นอะไรพิเรนจนเธอใจหายใจคว่ำไปหมด มาแบบคนปกติไม่ได้หรือไง “ไม่ได้บ้า ผมดีมีสติ และกำลังจะพาคุณไปคุยกันหน่อย” “คุย คุยบ้าอะไร แล้วนี่ปล่อยฉันได้แล้ว”