ความทรงจำเก่าๆ ที่คล้ายดั่งลืมเลือนไปย้อนกลับมา ภาพบางภาพ ศาลาหลังน้อย เสียงซอแสนเศร้า เจ้านางน้อยผู้รันทด เธอเอื้อมมือแตะกระจกเบาๆ ขนทั้งร่างพลันลุกซู่ เกิดภาพซ้อนทับปรากฏขึ้นมาแทน บอกเล่าเรื่องราวของการพรากจาก ภาพของคนสองคนที่กำลังร่ำลากัน ด้วยความรักและความเจ็บปวดเมื่อต้องจากกัน ใบหน้างดงามเกินกว่าจะสรรหาคำใดๆมาพรรณนาได้ของเจ้านางน้อย เต็มไปด้วยคราบน้ำตา หากคนในอ้อมกอดนั้นหันหลังให้กับนับกาล ทำให้เธอไม่อาจเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย แต่จากการแต่งกาย ทำให้รู้ว่าเป็นผู้หญิงเช่นเดียวกับเจ้านาง “ฟ้อนเมือง เจ้าสัญญาว่าจะกลับมาหาเรา ถึงอย่างไรเราก็จะรอ รอเจ้าด้วยความรักทั้งหมดของเรา” สตรีนางนั้นกระชับวงแขน ไม่พูดไม่จา แต่นับกาลเห็นไหล่ทั้งสองข้างของเธอสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น ภาพตรงหน้าพลันเลือนหาย เมื่อเสียงจากภายนอกเข้ามารบกวนการรับสัมผัสของหญิงสาว