มือหนารวบมือของเธอไว้ “ทำไมละคะ ฉันอาจจะได้กลับบ้านนะคะ” มือหนาจากรวบมือเธอเปลี่ยนมาเป็นจับมือเธอเบาๆ “อย่าเล่น..ได้โปรด เธออย่าทิ้งฉันไปอีกคนได้หรือไม่ อยู่ให้นานกว่านี้เถอะนะ ได้โปรด..แม่สร้อยเพชร” สร้อยสายเพชรเธอจ้องหน้าเขาพร้อมมองเข้าไปในตาสวย ทำไมสายตาเขาช่างโดดเดี่ยว อ้อนวอน ไม่มีใคร อย่าทิ้งฉันไปอีกคนงั้นหรือ คำนี้ทำเธอสะอึกพูดอะไรไม่ออก ถ้าเธอไปแล้วเขาจะอยู่กับใครละ เรื่องที่เธอแอบได้ยินว่าคนที่เธอเจออยู่ตำหนักเก่าเป็นทูลกระหม่อมพ่อและเสด็จแม่ของเขาที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว แรกๆเธอยอมรับว่ากลัว แต่พอเธอกลับมามองคุณหมอสิงห์ เขาต้องโดดเดี่ยวขนาดไหนกัน ที่เขาต้องอยู่ในวังนี้โดยไร้พวกท่าน เธออาจไม่รู้ปมในใจเขา แต่เธอรับรู้ได้ว่าเขาเหงาเพียงไหนในวังแห่งนี้ที่มีแค่เขาคนเดียว ถ้าเธอยังอยู่กับเขาที่นี่อาจจะช่วยให้เขาไม่โดดเดี่ยวก็เป็นได้ ถ้าตั้งแต่ที่มีเธอเข้ามาในชีวิตเขาทำให้เขาหายเหว่หว้าและเหงาน้อยลง เธอก็ยินดีที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไป . . . . . . สายตาเริ่มเลือนลางความเจ็บตรงทรวงอกกว้างทำให้ร่างกายสูงเจ็บเกินว่าที่จะรับได้ ร่างแกร่งที่ยืนขึ้นบัดนี้ลมลงอีกครั้งแต่สายตายังไม่ละมองจากนางผู้นั้น ก่อนเอ่ยคำสุดท้ายในชีวิตหวังให้นางผู้นั้นได้ยิน “กำไล...พี่ขอโทษ” .. . . . . . . ไม่ว่ากี่ภพชาติ อย่าได้พรากจากกันอีกเลย…