ปรินทรมองพวงแก้มแดงก่ำ ที่จริงชายหนุ่มอยากถามว่าเหนื่อยเพลียหรือเปล่า แต่ดีใจที่ยังไม่ได้เอ่ยออกมา เพราะตนรึถามดีๆ แต่ได้มะนาวไม่มีน้ำกลับมาเสียนี่ ปิ่นคณางค์กะพริบตาปริบแหงนมองเจ้าของเสียง เสียงแบบนี้เธอไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน “ก็ เหนื่อยและฉัน…แน่นอนอยากพัก” “แต่ฉันคิดว่าเธอยังมีแรงมากโขอยู่นะ ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ และไม่นานคงได้รู้กันว่าจริงหรือไม่ที่ฉันพูด” หญิงสาวอ้าปากหวอ ที่ตนเองคิดเป็นจริงแล้วไหมล่ะ เขากำลังจะ...จริงๆ “คุณ กลางวันนะ” จึงพูดเสียงเบาอู้อี้ออกไป หากร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาถึงตัว ปิ่นคณางค์ก็รู้ ป่วยการจะพูดหลีกหลบอีกต่อไป