“หมออย่าไปล้อเล่นกับจรัสเลยครับ ไปหาคนอื่นดีกว่า” รัญรัมภายิ่งสงสัยทำไมทั้งป้ามลและเทิดทูนต้องพูดเหมือนกัน จรัสตะวันมีอะไร ทำไมทุกคนจึงไม่อยากให้เธอไปยุ่งเกี่ยว “ทำไมหมอจะสนใจครูจรัสไม่ได้ เขาเป็นยังไงเหรอ” “จรัสไม่มีอะไรเสียหายหรอกครับ เขาเป็นคนดี เป็นเด็กเรียนมาตลอด เขาไม่เหมือน เอ่อ คนอื่นๆ ของหมอนะครับ” เทิดทูนรีบพูดก่อนที่รัญรัมภาจะเข้าใจจรัสตะวันผิดไปอีกแต่สิ่งที่เทิดทูนพูดนั้นกลับเหมือนย้อนกลับมาว่า รัญรัมภาไม่มีคุณค่าคู่ควรกับอีกฝ่าย การใช้ชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่น่าไว้ใจ ผู้หญิงหลายคนผ่านมาและผ่านไปโดยที่เธอไม่เคยสะทกสะท้านกับการเอ่ยคำลา ไม่ว่าฝ่ายใดจะเอ่ยออกมาก่อนแม้กระทั่งคนสุดท้ายที่เพิ่งแต่งงานไป ใครๆ ก็คิดว่าจะรัญรัมภาน่าจะเจ็บไม่น้อย ต่างได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ แต่กลายเป็นว่าเธอสามารถไปงานแต่งงานได้หน้าตาเฉย ใครๆ ที่รู้เรื่องเธอก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหมอรัญเจ้าชู้และไม่รักใครจริง เห็นผู้หญิงเป็นเรื่องสนุกเท่านั้น “หมอก็แค่อยากรู้จักกันไว้ ไม่ได้คิดอะไรหรอก ครูจรัสเขาอยู่บนหิ้งซะขนาดนั้น ใครจะกล้าแตะ” รัญรัมภาอดน้อยใจไม่ได้ที่ทุกคนพร้อมใจกันปกป้องครูจรัสจนเหมือนเธอเป็นคนไม่ดีที่ไม่ควรเข้าใกล้ให้แปดเปื้อน “โธ่ หมอ ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เอาเป็นว่าหมออย่าไปล้อเล่นกับจรัสก็แล้วกัน ยังไงก็คิดเสียว่าเขาเป็นเพื่อนผม” รัญรัมภามองหน้าเทิดทูนด้วยความสงสัย เทิดทูนที่ปกติไม่เคยห้ามเธอกับใคร มีแต่หาทางช่วยให้ง่ายขึ้นด้วยซ้ำกลับตอกย้ำความสำคัญของจรัสตะวัน “ถ้าหมอไม่ล้อเล่นล่ะ” รัญรัมภาถามด้วยความอยากเอาชนะ เทิดทูนถอนหายใจ “จรัสไม่ใช่อย่างที่หมอต้องการหรอก ไม่นานหมอก็เบื่อ ผมว่าหมอไปหาคนอื่นที่สนุกๆ ดีกว่าครับ” ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::