“คุณภีมระวังค่ะ!” เมษาตะโกนเรียกชื่อคนที่กำลังจะล้มฟุบอย่างตกใจ พลางยื่นมือออกไปฉุดแขนเขาเอาไว้แน่น ในขณะที่ชายหนุ่มก็พยายามประคองตัวเองไม่ให้ล้มลงโดยการหาหลักยึด แขนแกร่งคว้าโอบกอดเอวอีกคนเอาไว้แน่นตามสัญชาตญาณ ภีมพัฒน์มีรูปร่างสูงใหญ่มาก หากเทียบกับอีกคน ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นหญ้าข้างสระ โดยมีเมษานอนคว่ำทับอยู่ด้านบนตัวเขา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาแหงนหน้าขึ้นมองเธอเช่นเดียวกัน ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซน เขาจ้องมองดวงตาใสๆของเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะผลักเธอออกจากอ้อมกอด พลางตะเบ็งเสียงใส่หน้าเธอ “ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ เรียนวิชาแพศยามาจากแม่หรือไง?” แรงผลักจากร่างหนาทำให้เมษาก้นจ้ำเบ้าอย่างแรง เธอพยายามยันตัวลุก มองคนเมาด้วยความน้อยใจ ก่อนที่จะเอ่ยต่อว่าอย่างกล้าๆกลัวๆ “หนูแค่อยากจะช่วยประคองคุณไม่ให้ล้ม แล้วแม่หนูก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่าด้วย” ชายหนุ่มพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง จ้องมองเธอด้วยความโมโห “ทั้ง ๆที่มีลูกมีผัวอยู่แล้ว ยังกล้ามาเป็นเมียน้อยคนอื่น ” เขาเว้นจังหวะการพูดนิดหนึ่ง ก่อนที่จะตะโกนใส่หน้าเธอ “พอผัวตัวเองตาย ก็รีบย้ายเข้าบ้านชู้ คำว่าแพศยา ยังไม่สามารถบรรยายแม่เธอได้เลย!” มือบางกำเข้าหากันแน่น เพื่อระงับอารมณ์โกรธ “แม่หนูไม่ใช่คนแบบนั้น! …. คุณหยุดกล่าวหาแม่หนูสักที!” เธอตะเบ็งเสียงใส่เขาอย่างเหลืออด “ฉันเคยได้ยินพวกเขาบอกรักกันเต็มสองหู!!! … แม่เธอนะมันนังแพศยา!!!”