ร่างบางหลับสนิท อิงอรุณได้แต่นั่งมอง เธอจะกลับไปตอนนี้ ก็ดูจะใจดำเกินไปไหม เหงื่อออก ยาคงออกฤทธิ์แล้ว… เอวาริน นอนหลับ ใบหน้าลำคอ เธอโทรมไปด้วยเหงื่อ ด้วยฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป หากได้เช็ดตัว เธอคงสบายตัว อิงอรุณคิดอย่างนั้น ไม่เป็นไรมั้ง ผู้หญิงด้วยกัน ไม่นานร่างไร้แรงด้วยฤทธิ์ไข้ ก็เปลือยเปล่า อิงอรุณเช็ดตัวให้เธอไปใจสั่นไป เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงเปลือยขนาดนี้ตรงหน้า มือสั่นไล้ผ้าเปียกน้ำไปตามร่างกาย เอวารินปรือตาขึ้นมอง เอวารินไม่เห็น เธอหลับตาต่อ เธอกำลังอาย แต่รู้สึกดีจังกับการกระทำของอิงอรุณ หลังจากเช็ดตัวให้เอวารินแล้ว ไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้ ก่อนจะกลับไปแบบเบาที่สุด และไม่คิดว่าเอวารินจะรู้ เจ้าของห้องลืมตาขึ้นมาหลังจากผู้มาเยือนกลับไปแล้ว… แทนที่จะหายไข้ เธอเหมือนเป็นหนักขึ้น เธอยิ้ม ก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วหลับไป