“แล้วเรื่องของเรา” คนใจร้อนเอ่ยถามทันที “กูเมา มึงเมา มันเป็นเรื่องธรรมชาติ” ชายหนุ่มเองก็เหมือนเตรียมคำตอบเอาไว้แล้ว สำหรับจีรณานั้นเขาสามารถพูดออกไปตรงๆ ไม่ต้องถนอมน้ำใจสักเท่าไร หนึ่งก็เพื่อเธอจะได้ตัดใจ สองก็เพราะเขาไม่ได้แคร์ความรู้สึกอะไรกับเธอมากนัก “แกไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยหรือ” จีรณาหน้าชาเหมือนถูกตบกับคำพูดที่เย็นชาไร้เยื่อใยของชายหนุ่ม ที่ตอบกลับมา “เปล่า ก็ไม่ได้คิดอะไร... ก็คิด แต่ก็ไม่ถึงกับขนาดจะคบหาดูใจ เหมือนมันไม่ใช่อะ คล้ายจะใช่ แต่ก็ไม่ใช่” ชายหนุ่มกล่าวต่อ “แล้วแกทำกับฉันได้ยังไง แกก็รู้ว่าฉัน...” จีรณาพยายามบังคับไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ เธออดไม่ไหวที่จะกล่าวโทษในการกระทำของชายหนุ่ม “จะมาโทษกูฝ่ายเดียวไม่ได้นะ มึงก็ผิดเองที่ปล่อยตัว กูก็บอกแล้วรินแล้วยังไงกูก็ผู้ชาย” วิวิธวินท์เองก็ไม่ไหวที่จะแบกรับความผิด “งั้นฉันคงผิดเองที่ไว้ใจ” ถึงตอนนี้ร่างบางน้ำตาไหล ทำน้ำเสียงแผ่วต่ำให้ฟังดูน่าสงสาร นางฟ้าล่าอสูร by รมย์ธีรา