หนึ่งสตรีผู้ใช้นาม “หูเหยียน” นางมีหน้าที่รับใช้เทพเจ้าหรือที่อาจกล่าวขานได้ว่าเป็น ‘นักพรตหญิง’  ‘ไม่ว่าจะหยิบ ยก โปรยยิ้ม หัวเราะ เคลื่อนไหวหรือชายตาแลก็ล้วนแล้วแต่ทำให้ผู้คนรู้สึก ‘พิเศษ’  ‘ทุกหนแห่งที่นางย่างกราย บุรุษทั้งหลายต่างพากันหวนคะนึงหา’ ชาวยุทธ์ เหอะ ! ...แล้วผู้ใดจะไม่รู้สึก ‘พิเศษ’ กันล่ะ ไม่เพียงปากคอเราะราย แต่จิตใจยังโหดเหี้ยมอำมหิต…  ผู้คนที่ได้พานพบหากไม่ ‘หวาดกลัวเป็นพิเศษ’ ก็เป็นต้อง ‘เกลียดชังเป็นพิเศษ’ เหอะ ! … ‘เหล่าบุรุษล้วนคะนึงหา’ ยอมรับเสียเถอะ พวกเขาเหล่านั้นกำลังหมกมุ่นคิดหาวิธีสังหารนางต่างหากเล่า   หูเหยียน นางรู้ดี...ทั่วทั้งใต้หล้านี้ ผู้คนที่เกลียดชังนางมีมากโข แล้วบุรุษรูปงามที่ต้องการสังหารนางให้ตายเพียงไม่กี่คนจะร้ายแรงขนาดไหนกันเชียว?  มีชีวิตให้เขาเกลียดชังยังมิสู้มีลมหายใจอยู่แต่ไร้ผู้คำนึงหา....  หากไม่ยอมให้เหลือผู้ใดได้เกลียดข้า ชีวิตข้าไม่เป็นเสมือนคนไร้ตัวตนไปเลยหรือ? เช่นนั้นชีวิตคงไร้ความหมายไปหน่อยกระมั้ง   เหล่าบุรุษรูปงาม พวกเขาค้นพบว่าแม้หูเหยียนจะมีความโหดเหี้ยมและแข็งแกร่งเหนือมนุษย์ แต่จุดตายเดียวของนางคือ…ร่างกาย… ‘นักพรตสาวผู้นี้ใช้ร่างกายเพื่อรับใช้พระเจ้า’ …การจะสังหารนางให้มอดม้วยจึงต้องทำให้ร่างกายนั้นแหลกสลาย ทว่าจุดตายที่กล่าวมาจะว่าเป็นจุดอ่อนก็ไม่ได้จะว่าเป็นจุดแข็งก็ไม่เชิง เพราะคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ใดจะทำลายนักพรตผู้แข็งแกร่งผู้นี้ ต่อให้ร่วมมือกันก็เถอะ