ดาริน เพียงแค่คิดจะหนีความรักบัดซบที่เพิ่งถูกคนที่ตัวเองรักมาตลอดหักหลังมาเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียวสักพัก แต่ใครจะรู้ว่ารีสอร์ทในป่าในเขาที่เพื่อนรักแนะนำมา จะพาใครบางคนเข้ามาเยียวยาหัวใจอีกครั้ง ……………….. “คุณลุงปล่อยค่ะ” เธอพยายามขยับตัวให้หลุดพ้นสถานการณ์ที่ต้องนั่งบนตักกับอ้อมกอดที่รัดแน่นของเขา แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอพยายามจะดิ้นมากขึ้นเท่าไหร่วงแขนนั้นก็กลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม “ไม่ปล่อย” “คุณลุงคะ รินจะฟ้องยัยภาว่าคุณลุงทำแบบนี้กับริน” หญิงสาวขึ้นเสียงด้วยไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนดีที่จะทำให้เธอหลุดออกจากสถานการณ์ที่ล่อแหลมเช่นนี้ คำขู่ของเธอแทนที่จะทำให้เขากลัวกลับทำให้เขาหัวเราะลั่น “ห๊ะ! อะไรนะ... ฟ้องยัยภาเหรอหนูริน หนูจะฟ้องว่าอะไรกัน” หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสภาพที่ใกล้ชิดกับเธอเช่นนี้ หญิงสาวทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะในรอบหลายปี เธออ้ำอึ้งไม่ทันคิดว่าจะฟ้องเพื่อนรักว่าอะไรดี เสียงของปองภพก็ดังขึ้นมาอย่างสนุกว่า “จะฟ้องว่า ลุงกอดหนูเหรอ หรือจะฟ้องว่าหนูรินดื้อรั้นที่จะวิ่งตากฝนเพื่อให้ถึงที่พักเร็ว ๆ ลุงเลยต้องกอดไว้บนตักแบบนี้ หนูรินจะฟ้องอย่างนี้หรือเปล่าครับ” ดารินเม้มริมฝีปากตัวเองด้วยความโมโห เธอเก่งทุกอย่างแต่ต้องมาตกม้าตายเพราะคุณลุงของเพื่อนนี่นะคิดแล้วมันน่าโมโหนัก