"สดับพิณสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มือเย็นเฉียบ ขณะยื่นไปจับลูกบิดประตู เสียงบานประตูเลื่อนปิดแผ่วๆ เบาจนสดับพิณคิดว่า เสียงหัวใจเธอน่าจะเต้นแรงกว่า ภายในห้องมืดยิ่งกว่าภายนอก สดับพิณยืนตัวแข็ง เมื่อเห็นเงามืดๆ เคลื่อนไหวอยู่บนเตียง “พิณ..สดับพิณหรือเปล่า ?” เสียงเขาแห้งโหย หญิงสาวกัดริมฝีปาก สะกดอาการอยากสะอื้นไว้แน่น “ในที่สุด เราก็ได้เจอกันอีกครั้งจนได้ หลังจากผมพยายามอยากเจอคุณ แต่คุณไม่เคยยอมให้อภัย “ “ทำไม.ถึง เป็น แบบนี้ ?” สดับพิณถามเสียงเบาแทบกระซิบ เพ่งสายตามองฝ่าความสลัวไปยังเค้าโครงมืดๆบนเตียง เขานั่งพิงหมอน มีผ้านวมคลุมถึงเอว ดูเหมือนเขาจะโพกศีรษะไว้ ความเป็นพยาบาล ทำให่เธอดูออกทันที “คุณเป็นแคนเซอร์หรือคะ ?” “ครับ มะเร็งขั้นสุดท้าย อยู่ได้ไม่เกินหกเดือน “"