“อั้วว่าอั้วตาไม่ฝาดนะเฮ้ย! พวกลื่อดูสิ” อาจือสะกิดเรียกท่าทีตื่นเต้นสุดขีด “นั่น! บนระเบียงของร้านนั่น...! พวกลื่อเห็นเหมือนที่อั้วเห็นไหมวะ?!” พวกเราจ้องตามขึ้นไปยังระเบียงของร้านนั่น... “นั่นใครรู้มั๊ย!” ด้วยความที่อีกฝั่งถนนคือพื้นที่ของอีกฝ่าย พวกเรากว่าจะมองขึ้นไปได้ก็ช้าหน่อย... “นั่นน่ะ หลินลี่ลี่ คุณหนูของตระกูลหลินเชียวนะเว้ยเฮ้ย!” ท่ามกลางฝูงชนนับหมื่นนับพัน ร่างสูงชายตามองขึ้นไปบนระเบียงชั้นสองของร้านน้ำชาแห่งนั้นตามคำบอกกล่าวของหัวหน้า บนระเบียงแห่งนั้น... มีผู้หญิงนั่งอยู่มากกว่าหนึ่ง คงเป็นสอง...สาม หรือสี่คน โดดเด่นในคนหมู่มาก “คนไหนหรือครับ?” ชายหนุ่มเดินเข้ามาถามผู้เป็นหัวหน้า “ก็คนนั้นไง! แหกตาดูสิ! คนที่ใส่เสื้อสีน้ำเงินคนนั้นไง...!” แม้อยู่ไกลห่างกันถึงฝั่งถนน...เขากลับเห็นหน้าสตรีนางนั้นได้ชัดซะขนาดที่ว่าแค่มองจากไกลๆ หัวใจของเขานั้นก็ถูกกุลสตรีที่ทรงเพียบพร้อมไปซะทุกอย่างขโมยไปตั้งแต่แว่บแรกที่เห็น แค่มองจากไกลๆ เท่านั้นเองน่ะนะ...? นัยน์ตาคมซะยิ่งกว่ามีดในตลาด จมูกปลายหยดน้ำแลดูอ่อนช้อย ริมฝีปากงดงามเยี่ยงหงส์ ต่างหูประดาเพชรพลอยไม่รู้กี่กะรัต ยังกับไม่ใช่คนแต่เป็นนางฟ้ากำลังคุยสนุกสนานอยู่กับเพื่อนหญิงนางอื่น “ช่างงามเหลือเกิน” เขาพูด “ก็ใช่น่ะสิ!” อาจือเนื้อเต้น “ถ้าเราชิงตัวแม่นั่นมาได้ล่ะก็...เห็นทีจะได้เลื่อนขั้นแหงๆ!” ว่าไงนะ?! ชิงตัวงั้นเหรอ...?