“น้องกานพูลขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เสียงของปรารินนั้นทำให้บุตรสาวตัวน้อยหยุดการเคลื่อนไหวก่อนจะหันมามองมารดาด้วยน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า “แงๆๆๆ...คุณแม่ดุกานพลู” เด็กหญิงกานพลูร้องไห้งอแงขึ้นมาทันที “ขึ้นมาค่ะ อย่าทำแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะคะ” ปรารินเอ่ยกับบุตรสาวอย่างใจเย็น “ฮือๆๆๆ...ไม่ไปค่ะคุณแม่จะตีกานพลู” เด็กหญิงกานพลูยังคงงอแงไม่หยุด “แม่ไม่ตีเด็กดีที่เชื่อฟังผู้ใหญ่หรอกค่ะ ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าหนูตกน้ำไปแล้วแม่จะทำยังไง” ปรารินพยายามใช้เหตุผลกล่าวกับบุตรสาว “สัญญานะคะว่าคุณแม่จะไม่ตีกานพลู” เด็กหญิงกานพลูนั้นฉลาดเป็นกรด ซึ่งเรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นมารดาได้ทันที ในขณะที่นางวันทองได้แต่มองสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม “สัญญาค่ะ ขึ้นมาได้แล้ว” ปรารินกล่าวพร้อมกับอ้าแขนรับร่างบุตรสาวตัวน้อย ในขณะที่เด็กน้อยค่อยๆ ก้าวเท้ามาช้าๆ ก่อนที่จะเข้าไปยังอ้อมแขนของมารดา