“จั่นเจาให้กระดาษพับรูปหัวใจลูกหมีทำไมอ่ะ” ปั้นจั่นมองคนที่นั่งกินไอศครีมอยู่บนโต๊ะ ขาสั้น ๆ ป้อม ๆ ตีไปมาเพราะขาไม่ถึงพื้น ใบหน้าตุ้ยนุ้ยหันมามองเขา พร้อมทั้งเครื่องหมายคำถามที่ฉายชัดออกมาเต็มใบหน้า “ก็เห็นมึงชอบอะไรที่เป็นกระดาษ ยิ่งกระดาษสีเขียว ๆ มีเลขนี่ยิ่งชอบ” “แต่ลูกหมีไม่ได้ชอบอันนี้อ่ะ มันซื้อขนมไม่ได้” “ก็อันนั้นกูให้ไว้เฉย ๆ เก็บหัวใจกูไว้ดี ๆ ส่วนนี่แบงค์ยี่สิบ กูให้ไว้ซื้อขนม” “จั่นเจาน่ารัก” “งั้นก็รักกูให้มาก ๆ” “ลูกหมีจะรักจั่นเจามาก ๆ ถ้าจั่นเจาให้ลูกหมีอีกอย่าง” “อะไร” “ขออีกยี่สิบ” ภาพวัยเด็กของปั้นจั่นวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มร่างท้วมในชุดยูนิฟอร์มของบริษัทเข้ามาภายในร้านเบเกอรี่ของเขา เด็กที่ชอบไถเงินเขาวันละยี่สิบบาท เปลี่ยนชื่อเล่นของปั้นจั่นเป็น ‘จั่นเจา’ เพราะติดภาพยนตร์จีนที่ชอบเปิดดูกับแม่ตอนเด็ก ๆ ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม แก้มตุ้ยนุ้ยที่เขาชอบบีบเวลาอีกฝ่ายกินขนมจนแก้มพองลม แถมพอเขาบีบมาก ๆ เข้าก็หาว่าปั้นจั่นแกล้งแล้วเนียนขอเงินเพิ่มอีกยี่สิบบาท The little cup cafe “รับอะไรดีครับ” “อเมริกาโน่แก้วนึงครับ” “เดี๋ยวนี้กินกาแฟแล้วหรอ” ลูกหมีเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองคนที่เหมือนจะถามคำถามอะไรกับเขาสักอย่าง แต่มันเบามากเพราะเขาใส่หูฟังเพื่อฟังรายละเอียดงานประชุมที่พึ่งจบไปเมื่อช่วงเช้า “เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ” “เปล่าครับ แค่จะบอกว่าราคาเครื่องดื่มยี่สิบบาท” “ทำไมถูกจัง” “พอดีมีโปรโมชั่นต้อนรับที่เจ้าของร้านได้เจอกับความ(เพื่อน)รักในวัยเด็กอีกครั้งครับ” #จั่นเจาเราขอยี่สิบ