ผู้หญิงกับดอกไม้ถูกเปรียบเปรยว่าคล้ายคลึงกันมาทุกกาลสมัย ก็ในเมื่อเหล่าบุปผางามยังซ่อนหนามบังตาไว้ แล้วผู้หญิงอย่างปัทมาล่ะ เธอซ่อนอะไรไว้ในดวงใจอันมืดหม่น “ผมต้องรับผิดชอบในตัวคุณรึเปล่า…นางปัทมา ทยานนท์” ได้ฟังคำถามที่มากับน้ำเสียงขื่นๆ จากปากชายคนแรกของตัวเองแล้วปัทมาก็ถึงกับสั่นสะท้านในหัวอก เธอมีแรงเพียงเบือนหน้าหนี รอยน้ำตาที่ยังปรากฏอยู่ชัดเจนถูกอาบซ้ำโดยปราศจากเสียงเล็ดรอดออกมา “ไม่ต้อง” ความผิดหวังในตัวชายที่เคยไว้ใจทำให้หญิงสาวเลือกคำตอบนั้น “ฉันบอกแล้ว ขอแค่คุณเดินออกไป ฉันจะไม่มีวันเรียกร้องอะไรจากคุณอีกเลย” เขาเคยเป็น ‘มาร’ ผู้ซึ่งพร้อมบุกเข้ายึดห้องหัวใจใครต่อใครได้ง่ายดายเพียงพลิกฝ่ามือ หากแต่เธอกลับเป็น ‘มาลย์’ ดวงดอกไม้อันหอมหวนชวนละเมอ ฉุดดึงให้ชายหนุ่มหลงเสน่ห์ก้าวตกหลุมรักด้วยความยินยอมพร้อมใจ ก็เลยไม่รู้ว่าที่จริงแล้วใครต้องมนตราของใครกันแน่